Over vastleggen en loslaten

Tot een paar maanden geleden maakte ik van alles dat uit mijn handen kwam een foto, plakte het in mijn schetsboek en schreef erbij wat ik ervan geleerd had. Toen ik daarmee op hield voelde ik zoveel rust en ruimte, maar soms heb ik het gevoel dat ik nu weer te weinig vast leg…

Ik heb al wel eens een blog geschreven over de manier waarop ik mijn voortgang bij hield. Ik fotografeerde alles – ook de werken die ik mislukt vond – plakte alles in, zodat ik mezelf ook kon wijzen op alles wat goed ging en wat beter kon. Tussen al die geplakte plaatjes stonden dan ook tekeningen. Op zich wel weer interessant om te zien waar die tekeningen dan toe geleid hadden, maar dat stond ook vaak op een heel andere plek.  

Het was een manier van evalueren die me veel tijd kostte. Plus veel inkt én geduld omdat onze printer vaak geen zin heeft (daar gaat dat vorige blog ook over). Sinds ik The Artist Way gedaan heb, schrijf ik ook iedere dag 3 pagina’s en dat gaat ook vaak over mijn kunst. Tussen beide boeken zat overlap. Dagboek schrijven helpt mij erg, maar hoe zit dat met het archiveren in mijn schetsboek?

Het begon me steeds meer tegen te staan om zoveel tijd in dat plaatjes plakken te steken. Ik liep altijd achter, moest vaak nog van weken terug bedenken wat ik ook alweer gemaakt had en wat ik ervan geleerd had. En soms had ik niets geleerd. het was ‘gewoon’ iets. Dan had ik er niets interessants bij te schrijven. Het werd een beetje plichtmatig.

Dus ik – me living on the edge – ben gestopt met bijhouden. Dat voelde als een opluchting (dan weet je dat het een goed idee is). Denk dat ik daar wekelijks toch wel twee uur mee bezig was. Die tijd kan ik nu in mijn kunst steken, gebruiken om te bloggen of gewoon lekker verklungelen.

Soms voelt het ook wel vreemd om dit niet meer te doen. Vanmorgen voelde ik bijvoorbeeld echt even de neiging om er toch weer mee te beginnen. Ik bladerde door mijn huidige schetsboek en zag allemaal tekeningen en aantekeningen van de grafieklessen maar niet de werken waar het toe geleid heeft. Het leek niet compleet en daardoor minder tastbaar. Soms voelt het alsof ik, nu ik minder vastleg, minder grip heb op mijn proces.

En dat vind ik dan toch wel weer grappig om te beseffen. Grip ergens op hebben, controle te hebben, dat vond ik altijd erg belangrijk. Maar het is ook iets waar ik de laatste tijd veel relaxter mee om kan gaan. En helemaal in het maakproces is grip best lastig. Je begint met een idee, gaat aan de slag. Er gaan dingen fout of anders gedacht en dan meander je door tot je iets gemaakt hebt waar je tevreden over bent. Grip heeft daar niets mee te maken. Het creëren is bij uitstek een proces waar je weinig controle op hebt.

Het hele idee dat ik grip op dat proces zou moeten hebben is ook heel erg vanuit het verstand gedacht en niet vanuit de handen. Ik ben juist de laatste tijd veel meer dan vertrouwen op dat dat proces zichzelf ergens brengt. Nu denk ik: zou het iets met elkaar te maken hebben? Zou ik gestopt zijn JUIST omdat ik meer vertrouwen voel om dingen gewoon te laten ontstaan?