Mensen tekenen in de trein

Een man kijkt peinzend uit het raampje van de trein, een jongen checkt zijn mobiel, twee kletsende meisjes: op Instagram zie ik regelmatig van die tekeningen die onderweg gemaakt zijn. Gisteren zat ik een paar uur in de trein. Dus ik nam me voor: dat ga ik ook doen. @hardstikke griezelig!!

Op de heenweg zit de trein best wel vol. Tegenover mij zitten twee jonge mannen. De één kijkt op zijn telefoon, de ander staart uit heet raam. Ik pak mijn schetsboek (speciaal uitgezocht miniformaat) en leg het naast me neer. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Ik durf niet te beginnen. Hoe doen andere tekenaars dit?

‘Waar ben je nu bang voor?’, vraag ik aan mezelf. Twee dingen, die eigenlijk allebei neerkomen op  ‘betrapt’ worden. Wat nu als iemand boos wordt omdat je die persoon zit te tekenen zonder dat je daar toestemming voor gevraagd hebt? Hoewel mijn tekening niet herkenbaar gaat worden en niet commercieel gebruikt gaan worden voelt dat als een zeer terechte boosheid. Er bestaat tenslotte zoiets als portretrecht. In theorie valt een tekening, net als een foto onder het portretrecht. En niet iedereen is ervan gediend dat hij of zij wordt getekend.

Toen ik van de zomer met mijn vader buiten aan het tekenen was, werden we zelfs van het land van een boer afgezet omdat wij geen toestemming hadden gevraagd om a. op dat land te zitten en b. om het huis van zijn buren te tekenen. De man was heel duidelijk in zijn afkeuring… Het lijkt me echt heel vervelend om in een volle trein op die manier te worden toegesproken.

En van te voren toestemming vragen, dat lijkt me ook niet echt prettig. Want dan kom je bij het tweede deel van mijn angst: wat als ze de tekening willen zien en zien hoe suf die is geworden. Ik heb dit nog nooit gedaan, vind bewegende mensen erg lastig om te vangen. Dus deze tekeningen gaan geheid mislukken. Ze via dit blog delen vind ik geen probleem, daar is voldoende afstand (en dit blog gaat over trail and error), maar de teleurstelling te zien om het gezicht van de persoon die ik heb getekend voelt zwaar.

Leuk die angsten, maar ik heb me voorgenomen om mensen in de trein te tekenen, mezelf uitgedaagd, dus nu moet ik het ook doen. Op het eerste station waar we stoppen, krijg ik een idee: ik kan mensen op het perron proberen. Sneaky zet ik een paar potloodstreken in mijn boekje. Het meisje staat best wel ver weg, hoe loopt die arm nu precies? Ik kan niet goed zien hoe nu de jas over haar kont zit… en dan rijdt de trein weer weg.

De jongens tegenover me zijn uitgestapt. De trein is een stuk leger. In het zitje tegenover die van mij, hangt een jongen met een pet op verdiept in zijn telefoon, zijn voet op de bank tegenover hem. Oké Liesje, this is the moment! Zet je potlood op het papier en aan de slag!

Ik begin met het petje, de neus eronder, hoe zit het met de negatieve ruimte. Zijn arm met een mobieltje, wat onderuitgezakt in zijn jas. Als ik bij de benen kom, lijkt alles niet meer helemaal in verhouding. Hoe zitten die benen nu eigenlijk? Ik weet niet of hij iets begon door te hebben, maar hij gaat verzitten. Zijn benen van de bank, over elkaar. Klaar. 

Maar verderop zie ik nog een persoon. Deze wat oudere man heeft zichzelf over zijn tas heen gedrapeerd. Hij lijkt te slapen. Wel een leuke houding (deze tekening zie je hierboven). Zijn hoofd rust op zijn armen, die hij weer op zijn tast heeft gelegd. Waarschijnlijk moet hij nog lang met de trein, want hij probeert het zich zo makkelijk mogelijk te maken. Deze man kan ik rustig tekenen… maar al na een paar minuten doet hij zijn ogen open en gaat hij weer rechtop zitten. De houding beviel hem blijkbaar niet.

Op de terugweg heb ik niet veel geluk. Het is heel rustig in de trein. Verderop zitten twee mensen die ik vanaf mijn plek niet kan zien en tegenover mij zit een jongen helemaal verdiept in zijn e-reader. Maar hij zit wel erg pontificaal voor mij. Als hij opkijkt ben ik de Sjaak. Ik besluit te wachten op beter materiaal. Een tussenstop geeft alleen benen. De jongen zit nog steeds op zijn telefoon. Ik maak een paar tekeningen van hem in een halve minuut of zo. Volgens Ralph lijkt de ene tekening op een kip met een hanenkam. Een jongen die in zijn capuchon gedoken op zijn telefoon gefocust is, ziet hij er niet in.

Oké, zoals ik al verwacht had, zijn het niet de beste tekeningen die ik ooit gemaakt heb, maar ik heb er wel iets voor moeten overwinnen. Zomaar andere mensen tekenen om jezelf te oefenen is eng. Dat ik dat wel gedaan heb vind ik dan toch weer goed van mezelf. Het resultaat is daar ondergeschikt aan.