Weggetjes en weerspiegelingen

De afgelopen dagen (het voelt ondertussen al als weken) ben ik gefocust geweest op de kamer carrousel. Het hele huis ligt vol spullen die allemaal ergens anders naartoe moeten. Dit weekend hebben we hard gewerkt en gelukkig is er nu in ieder geval één kamer (bijna) klaar. Want deze week beginnen de scholen weer. Het is alweer bijna september. September? September! Dan moet ik mijn werk in het verzorgingshuis hangen!!!

Het is me gelukt om de afgelopen weken de gedachten aan de tentoonstelling te verdringen met honderdduizend klusjes – van verfkleuren uitkiezen tot stofzuigen en boeken uitzoeken – maar dat neemt niet weg dat ik wel voor 2 september moet weten wat ik ga ophangen. Heb ik wel genoeg werken? Zijn ze eigenlijk wel af? Wat moet ik nog meer regelen? Prijslijst? Titelbordjes? Tekst over mezelf?

Voordat de paniek weer toeslaat, besluit ik gebruik te maken van de kamer die nu leeg is (en waar mijn atelier in komt) en daar alle opties, half alleen in mijn hoofd en half al ingelijst, bij elkaar te zetten. Op allerlei plekken staan ze weggezet: achter de verwarming, tegen de muur van Ralphs werkkamer, beneden in de gang, in verschillende mappen. Ik laat alleen landschappen zien, die ik zelf interessant genoeg vind. Sommigen zijn ter plekke gemaakt, anderen naar foto en een paar zelfs meer vanuit mijn herinnering.

Het is best wel leuk om het werk zo uitgezet om me heen te zien. Ik heb olieverf (op doek en op papier), aquarellen en twee mixed media werken. De olieverf schilderijen zijn iets realistischer dan de aquarellen, maar ik zie toch meer overeenkomsten dan ik dacht. Kleurnuances, vereenvoudiging van vormen, sfeer. Vrij lege landschappen, vaak met een weggetje. Veel zee ook. Veel water. En weerspiegelingen, veel weerspiegelingen. Ik houd van reflecties. Lijnen die worden benadrukt, vooral diagonaal en horizontaal.

Ik tel 27 opties. Werken die ik goed genoeg vind. Twee doeken zijn nog niet helemaal af, vier andere werken zijn lastiger in te lijsten. Trek ik die eraf, kom ik nog steeds op 21. Ik moet twintig werken aanleveren. Dat gaat dus wel lukken. Dat is alvast een prettige gedachte. Het idee dat ik te weinig zou hebben, dat ook nog bij elkaar past, is dus niet waar.

Wel grappig dat ik net vanmiddag een ommetje liep met de podcast ArtJuice op mijn oren. Louise Fletcher vertelde dat ze een werk voor zichzelf aan het schilderen was met daarop allemaal aannames die ze had gedaan in haar leven en die niet waar bleken te zijn. Ze kon wél leven van het kunstenaarschap, werk dat ze zelf niet het mooiste vond verkocht ze juist als eerste en mensen die je niet groeten hoeven niet boos te zijn, grotere kans dat ze je niet gezien hebben. Wantrouw je gedachten, was haar boodschap.

Ik heb ook al wel vaker gelezen dat je eigenlijk regelmatig je werk door moet kijken en naast elkaar moet uitzetten. Dat je dan meer ziet waar je eigenlijk mee bezig bent. Ik heb het gevoel dat ik vandaag een glimpje heb gezien, maar dat ik er nog wat meer op moet herkauwen, misschien met anderen over praten en dat het dan steeds duidelijker zal worden. Ik heb er in ieder geval energie van gekregen en zie ineens weer minder op tegen die expositie.

De komende dagen de kamer carrousel toch maar combineren met inlijsten, titelbordjes en prijslijst.