De deadline nadert

Ik bevind me deze dagen maar met één been in de werkelijke wereld. De ander staat in de wereld van mijn verhaal. Nog twee dagen en dan moet het af zijn. Ik schaaf, herschrijf en evalueer, waarschijnlijk tot het laatste moment. Maar dat ik het uiteindelijk iets kan inleveren, daar ben ik al zeker van.

De laatste dagen ben ik echt alleen nog maar aan het schrijven. Ik heb gitaar afgezegd (sorry Henk), ik heb mijn wandeldates gecanceld (sorry Nettie), geen Toets (sorry Araz), geen Lies leert tekenen Community (sorry dames), alleen maar het verhaal. Ik sta ermee op, ik ga ermee naar bed en ik droom ervan.

Om mij heen liggen verschillende versies, met verschillende aantekeningen en aanwijzingen. Kan dat ene stukje geloofwaardiger, kan ik de relatie tussen de twee vriendinnen nog versterken, moet ik haar moeder nog terug laten komen? Steeds meer knopen worden doorgehakt, steeds meer draden worden afgehecht. Steeds meer stukjes van de puzzel passen. Ik worstel nu alleen nog met de laatste twee hoofdstukken waarin traditioneel alles samen komt, de liefde definitief wordt bevestigd en de bad guy wordt ontmaskerd.

Ik heb hier veel gezeurd over dit boek. Dat ik het niet kon, dat het niet goed werd, dat ik afleiding nodig had. Nu in deze laatste week merk ik dat ik er ook in kan verdwijnen en me met niets anders dan het verhaal kan bezig houden. Waarschijnlijk lukt dat ook alleen omdat ik weet dat het eindig is, maar dat ik dat ook kan geeft wel een kick. Het is sowieso een heel goed gevoel om tot hier gekomen te zijn. Misschien is het niet perfect, maar er ligt straks wel een product. En daar mag ik trots op zijn!

Nog twee dagen..