How to finish my book…

Ik ben vijf jaar geleden begonnen met het schrijven van een roman. Na de dood van mijn schoonzusje besefte ik me dat ik dromen niet steeds maar moet uitschuiven. ‘Dat komt later wel’ klinkt leuk, maar je moet het ook een keertje gewoon doen. En een boek schrijven was zo’n droom. Maar hoe zorg ik dat het ook af komt?

Als kind was lezen mijn grootste passie. Ik leefde meer in de verzonnen wereld van De Kleine Kapitein en Ronja de Roversdochter dan in de wereld waar mijn lichaam zich bevond. Zo’n magische ervaring voor een ander te kunnen maken, leek me een ultieme uitdaging. Nog steeds houd ik erg van lezen.

Meer dan 15 tot 20 duizend woorden achter elkaar had ik nog nooit geschreven, maar vele kortere stukken wel. En het aantal pagina’s dat ik gelezen heb is niet te tellen. En ik had nog nooit iets geschreven helemaal zonder deadline. Geen idee hoe dat aan te pakken en hoe mezelf gemotiveerd te houden. Dat dat een zoektocht bleek is een understatement.

Ik had (natuurlijk) verschillende verhalen in mijn hoofd en besloot het simpelste plot uit te werken. Jonge vrouw (Izzy) erft een manege van haar oma. Vroeger was ze gek van paarden, maar dat is al heel wat jaren geleden. Als ze probeert de manege te verkopen, blijkt er zoveel achterstallig onderhoud, dat ze eerst moet gaan klussen. Na wat tegenwerking vindt ze uiteindelijk een nieuwe bestemming én een nieuwe liefde.

Verbeteren

Na ongeveer tweeënhalf jaar had ik een eerste versie klaar. Die heb ik even laten liggen om er met een frisse blik naar te kijken. Het helemaal doorlezen was niet echt leuk. Mijn enige conclusie: dit moet én dit kan beter. En dat zeg ik niet alleen omdat een beetje een perfectionist ben, maar ook omdat ik als zeer ervaren lezer wel het verschil tussen een goed én een slecht boek kan zien. Personages veranderden gedurende het boek van karakter, lijnen ontstonden en verdwenen ook weer zonder dat ik ze netjes afgehecht had.

Toen heb ik het weer een tijdje laten liggen. Stom boek.

Uiteindelijk kreeg ik toch weer nieuwe zin. Personages weggegooid, andere karakters aangescherpt, plotlijnen erin, plotlijnen eruit. Meer overzicht. Meer richting en sturing hielpen me een heel eind op weg in versie twee. Ik heb gemerkt dat het helpt om, net als bij het schilderen, te zorgen voor een heldere visie, een duidelijke grondtekening van waaruit je verder kunt bouwen. Lang bleven stukken van het plot onduidelijk. Dat helpt dus niet bij het schrijven.

Andere interesses

Over deze nieuwe versie was ik veel meer te spreken. Maar toch bleek het lastig om me er toe te blijven zetten. Ondertussen was ik steeds meer aan het tekenen en schilderen en begon ik ook met bloggen. Het werd een verplichting om aan het boek te werken. Het voelde steeds meer als iets uit een andere periode uit mijn leven. Als iets dat achterhaald is. Ik heb meer zin om iets anders te doen, ergens anders over te schrijven. Ondertussen voelt zelfs alsof het boek me tegenhoudt om verder te gaan.

Ik moet het afschrijven of ik moet ermee stoppen. Nu stoppen voelt niet goed. Ik moet nog één keer een eindsprint inzetten en proberen om het af te schrijven. En op korte termijn. Ik heb voor mezelf een strak schrijfschema opgesteld. Daar moeten de komende weken andere dingen voor wijken. Dus als ik een weekje minder blog, dan weet je waar het van komt. Wil ik het echt af krijgen, dan zal ik toch echt het schrijven voorop moeten zetten!

Hence de deadline van 31 maart 2022. Dan is het af of ik stop er mee. Zo. Punt.