9 redenen waarom ik Project Rembrandt zo leuk vind

Het derde seizoen van Project Rembrandt is alweer een paar weken bezig. Iedere zondag zit ik klaar met thee en chocolade om Egon, Abdallah, Siobhán en de andere kandidaten te volgen. Een toegankelijk programma over hoe het is om te schilderen: ik vind het heerlijke tv. Ik heb wel negen redenen kunnen verzinnen waarom 😉

1. Het is heerlijke slow tv

Het tempo ligt lekker laag. Geen snel gemonteerde flitsen, maar rustige cameravoering. De deelnemers komen altijd op hun gemakje aangewandeld, een beetje keuvelend en lachend. Op een mooie locatie krijgen ze dan rustig een lesje van de coaches voordat ze aan hun twee opdrachten gaan beginnen, waar ze dan weer uitgebreid de tijd voor krijgen. Je weet wat er ongeveer gaat komen en je wordt daarin niet teleurgesteld.

2. Er valt altijd wel iets te leren

Iedere aflevering heeft een thema: het menselijk lichaam, compositie, licht en contrasten. Veel weet ik ondertussen wel, maar ik hoor ook altijd wel iets nieuws. Soms iets kleins, soms iets groter. Dat je met meel door de verf de structuur van een citroen kunt simuleren, of dat je in je compositie moet uitkijken dat dingen elkaar niet per ongeluk raken. Dat je ook als je inkt gebruikt van te voren de tonen die je gaat gebruiken kunt vaststellen.

3. De deelnemers zijn net als jij en ik

Ik zie mezelf niet direct meedoen, maar de deelnemers zijn zo divers dat iedereen er zo tussen had gepast. Ze komen uit alle lagen van de bevolking en verschillen in leeftijd en achtergrond. Ik zat wel net even te kijken dat de winnaars van de vorige twee seizoenen wel allebei student waren (of nog zijn). Blijkbaar heeft tot nu toe wel steeds de jeugd gewonnen.

4. De jury geeft prettige feedback

Hoewel het nieuwe jurylid Raquel van Haver strenger is dan Lita Cabellut, die vorige seizoenen in de jury zat, geeft ze prettige feedback waar je als amateur kunstenaar ook echt wat aan hebt. De deelnemers worden niet neergesabeld maar krijgen aanwijzingen waar ze mee verder kunnen. En als ik luister herken ik wat ze bedoeld. En soms herken ik het ook in mijn eigen werk (gisteren harde overgangen in de huid).

5. De stem van Annechien

Eigenlijk is het meer dan alleen haar stem. Het is de hele manier waarop ze het programma aan elkaar lijmt. Annechien heeft precies de juiste tone of voice. Ze benadert de deelnemers warm en belangstellend, soms licht geamuseerd, maar nooit ten koste van haar gesprekspartner.

6. Deelnemers maken fouten die ik herken

Het is heerlijk om te zien dat ik niet de enige ben die bepaalde fouten maakt. Dat je figuur toch niet op de pagina past of dat je het portret zo hebt opgebouwd dat het hoofd veel te klein is. Dat je toch niet voldoende over je compositie hebt nagedacht en het net niet lekker in elkaar zit. Overgangen te hard, lichtbronnen verkeerd geplaatst: de deelnemers hebben het ook!

7. Het wedstrijdelement

Hoewel ik het ook altijd jammer vind dat er dan uiteindelijk weer iemand moet afvallen, ben ik wel een fan van een programma met een wedstrijdelement. Wie is de Mol, het perfecte plaatje, boer zoekt vrouw. Ik kijk ze allemaal. Ik vind trouwens bij Project Rembrandt de titel wel een beetje too much. Er zijn zoveel amateurschilders, dat ik niet echt vind dat de winnaar van Project Rembrandt daarmee ‘de beste amateurschilder van Nederland’ is.

8. Stiekeme lesjes kunstgeschiedenis

Hoewel ik zelf eigenlijk altijd mijn telefoon ga checken als Pieter een kort lesje kunstgeschiedenis gaat geven, vind ik het heel goed dat die stukjes erin zitten. Kunsthistorische kennis verspreiden is iets waar ik als kunsthistoricus zeker vóór ben.

9. Je kunt zelf meedoen

Op de site van project Rembrandt vindt je naast masterclasses ook weekopdrachten waarmee je thuis aan de slag kunt. De opdrachten sluiten aan bij het onderwerp dat in de aflevering is behandeld en geeft je dus een kans om het thuis zelf ook te proberen. Ik moet wel toegeven dat ik tot nu toe geen enkele opdracht heb gedaan. Wijdt dat maar aan focus op mij eigen pad 😉