Vrijheid in landschappen schilderen

Sinds ik het idee van een landschapsserie over Wissant heb losgelaten, merk ik dat ik weer meer landschappen schilder. Niet alleen Mallorca leverde nieuwe werken op, maar ook foto’s van vroeger, de foto’s van Wissant en gewoon het bos van hier. Daarbij vallen me een aantal dingen op die ik graag met jullie wil delen.

Iedere volgende versie die ik van een landschap schilder is vrijer

Ik merk dat ik een steeds grotere ‘beeldbank’ aan landschappen verzamel, die ik steeds weer opnieuw vastleg. Beelden komen steeds terug en blijven me inspireren. Soms een paar keer achter elkaar, soms met maanden ertussen. Dan heb ik opeens zin om weer de bergen van de Cairncorns in Schotland op te pakken, terwijl ik eerder dacht dat ik daar wel klaar mee was. Veel landschappen die ik herhaal hebben een interessant lijnenspel, een duidelijke voor- en achtergrond en vaak zijn ze ook een beetje leeg. Ze worden ook steeds leger.

Iedere keer wordt het resultaat anders. Soms met houtskool, dan weer met kleurpotlood, met olieverf of met aquarel. Met iedere volgende versie voel ik meer vrijheid om het landschap naar mijn eigen hand te zetten. Kleuren te veranderen, dingen weg te laten, uitsneden aan te passen. Met iedere nieuwe versie neem ik meer afstand van de werkelijkheid en wordt het landschap meer van mij.

Niet alleen foto’s zijn een inspiratie, maar juist ook tekeningen

Van sommige landschappen weet ik al niet eens meer waar de foto is. Ik baseer me op de houtskooltekening die ik ervan gemaakt heb, of op een van de vorige versies. En juist dat, geeft me die extra vrijheid. Dit besefte ik bij een schilderij dat ik in de kersvakantie maakte.

Ik wilde een olieverf versie maken van een aantal bomen die ik bij De Treek had gefotografeerd. Het leek me een goede oefening in tonen om een houtskooltekening die ik daar ooit van gemaakt heb, te gaan schilderen. Ik kon die tekening niet vinden, maar vond wel een kleurpotloodversie, die ik aan de hand van die houtskooltekening had gemaakt. Toen heb ik die als uitgangspunt genomen. Dat werkte heel fijn. Afstand van de werkelijkheid, afstand van de foto en ook afstand in tijd geven vrijheid voor eigen interpretatie.

Ik ben nu een mapje aan het maken van landschappen die ik ooit gemaakt heb, zodat ik die kan hergebruiken. Ik kan me ook goed voorstellen dat tekeningen die je ter plekke hebt gemaakt, een perfecte basis vormen voor een schilderij. Ik besef me nu dat ik dat dus nog nooit gedaan heb. Goed om te gaan proberen. Zo werken natuurlijk een heleboel kunstenaars, maar voor mij is het belangrijk.

Ik heb een voorkeur voor landschappen waar ik herinneringen aan heb

Ik merk dat ik foto’s gebruik van plekken waar ik ooit geweest ben, plekken die verbonden zijn met herinneringen en emoties. Waar ik eerst ook wel plaatjes uit tijdschriften gebruikte of op internet vond, heb ik daar eigenlijk niet zo’n zin meer in. Wat een landschap voor mij interessant maakt is dat ik er geweest ben. En met wie. En waar het me aan doet denken.

Ik zoek naar meer diepte en contrast

Eerst was ik vooral bezig met kleur. Ik kies een paar kleuren en kijk naar de hoeveelheid verschillende schakeringen je daarmee kan maken. Dit vind ik nog steeds super interessant. Al die nuances, daar word ik happy van. Maar ik merk dat ik nu ook bezig ben met diepte en tonen. Er moet voldoende contrast in zitten. Wat is de voorgrond wat is de achtergrond en hoe laat ik dat duidelijker zien? Hoe kan ik dat met kleur en lijn meer aanzetten?

Kortom, ik ben lekker bezig 😉