To challenge or not to challenge

De afgelopen week heb de 100heads10days challenge gedaan: ik heb geprobeerd om honderd portretten in tien dagen te tekenen (ik ga het in 11 dagen halen, toch niet slecht). Het internet staat vol met dit soort challenges, waarvan Inktober en 100days challenge wel de bekendste zijn. Is het nu een goed idee zo’n challenge? Wat heb je er aan?

To challenge:

Het geeft je een laagdrempelig format om een bepaalde skill te oefenen

Het eerste blog dat ik ooit schreef ging er over dat je iets 10.000 uur gedaan moet hebben om een pro te worden. Voor tekenen geldt zeker dat veel oefenen zich uitbetaald. Challenges kunnen je daarbij helpen. De meeste challenges zijn erg afgebakend of kun je voor jezelf afgebakend maken. Vaak ligt het onderwerp vast of geeft de challenge dusdanige specifieke informatie dat je minder hoeft na te denken over wat je gaat doen. Je kunt zo op een makkelijke manier dingen oefenen met nieuwe technieken of nieuwe materialen.

Het is vaak veel, waardoor je perfectionisme moet loslaten (wat goed is)

Honderd portretten in tien dagen tekenen, dat is tien per dag. En er is altijd een dag dat je echt niet kan, dus dan worden het er nog meer op andere dagen. Bij de eerste portretten was ik wel twintig minuten bezig om het zo goed mogelijk na te tekenen. Maar eigenlijk vond ik ze niet super. De tekeningen waren overwerkt en aarzelend qua lijn.

Na de eerste dag besefte ik dat ik mijn strategie moest aanpassen. Het moest sneller en minder angstig. Hup doortekenen! Lijkt het niet? Geeft niet. De foto bewaar ik er toch niet bij. En daardoor werden mijn tekeningen beter: meer ik, minder gepriegel, minder overwerkt en meer klare lijnen. De portretten lijken sindsdien minder op de foto’s, maar zijn wel veel persoonlijker geworden.

Maar ik was daarmee niet van het perfectionisme af. Zodra ik erg tevreden over een tekening was, kwam er daarna een slechte. Ik balen. Hoe kan dat nu? Ik word toch steeds beter? (Mocht ik willen) Na ieder goed resultaat loopt blijkbaar toch de verwachting weer op en daarmee ontstaat onherroepelijk verkramping. Met dat mechanisme ging ik wel steeds makkelijker om. Wat hielp, was om dan technieken om losser te tekenen toe te passen.

Het is leuk om samen te doen

Als je samen met iemand een challenge doet, kunt je elkaar laten zien wat je gemaakt hebt. Dat is gezellig én geeft je een stok achter de deur. Ik zit nu op 95, mijn accountability buddy op 98. Dat stimuleert mij wel om straks gelijk nog een paar tekeningen op papier te zetten. Ik wil wel bij blijven 😉

Ik heb deze challenge met Evianne gedaan. We hebben allebei vijftig foto’s gekozen. Dat is een diverse mix geworden. Het is leuk om ook haar foto’s na te tekenen. Ik voel minder druk bij haar foto’s omdat ze minder voor me betekenen (no offence). Zelf teken bijvoorbeeld vaker soldaten en voel wat bij dat onderwerp. De soldaten op ons pinterest board wil ik dan GOED doen en dat geeft verkramping. Een paar van mijn beste tekeningen komen juist uit haar selectie.

Wat ook heel leuk is van samen zo’n challenge doen, is dat je van elkaar kan leren. Je ziet hoe de ander de dingen oppakt en dat kan jou weer inspireren om andere dingen uit te proberen. Zo stuw je elkaar op. Ik zag dat Evianne groter en minder nauwkeurig begon te tekenen nadat ze mijn schetsboek had bekeken. Ik werd op mijn beurt ook weer losser toen ik zag hoe vluchtig sommige van haar schetsen waren. Zo ontstaat er een interessante kruisbestuiving.

Wat ik heel cool vind, is hoe zij met verf werkt, oude tekeningen een extra laag geeft én tekeningen meer voor en achter elkaar is gaan zetten. Zo worden haar pagina’s één kunstwerk in plaats van een pagina met meerdere portretten. Dat wil ik ook uitproberen. Belangrijk blijft wel om je te concentreren op je eigen proces. Wat iemand anders doet zegt NIETS over hoe jij het doet. Het gaat om je eigen leercurve.

Het geeft een goed gevoel als je iets haalt, wat je dacht dat je niet zou kunnen

Ik heb ooit eerder vijftig portretten in een maand gedaan. Dat voelde toen als heel veel. Echt honderd in tien dagen dat leek me niet realistisch. Ik ga het ook niet halen, maar honderd in elf dagen (92 in 10 dagen) dat had ik van te voren niet gedacht. En dat geeft me een goed gevoel.

Not to challenge:

Het kost veel tijd

Een challenge kost veel meer tijd dan je van te voren hebt voorzien. Deze keer was ik ook wel erg optimistisch: ik dacht aan drie minuten per tekening en dus een half uur per dag. Dat is meer richting de twee uur per dag geworden, ook al lukte het me af en toe echt wel om binnen de vijf minuten mijn tekening af te hebben. Maar het kost gewoon tijd, verkijk je daar niet op…

Het gaat ten koste van je andere werk

Alle tijd (en creatieve energie) die je in de challenge stopt, kun je niet ergens anders in steken. Dat betekent dus dat je minder tot geen ruimte over houdt voor andere projecten. Daar moet je je van te voren van bewust zijn, anders raak je misschien onderweg gefrustreerd.

Veel herhaling kan ook saai worden

Ik heb nu tien dagen lang portretten gemaakt. Hartstikke leuk, maar ik raak ook een beetje gezichten moe. Ik heb ondertussen echt zin om weer eens een landschap te tekenen. MAAR ik moet zeggen dat het me ook zo goed bevallen is dat ik zin heb om gezichten te blijven tekenen. Alleen wel minder. Niet meer iedere dag tien, maar gewoon regelmatig een paar.

Ben je nu zelf op zoek naar een leuke challenge? Op mijn ’teken mee’ pagina vind je er een aantal.