Dior versus Unravel

In de kerstvakantie ben ik naar twee textieltentoonstellingen geweest. Unravel, over vijftig jaar textiele kunst met een activistische boodschap en Dior: A New Look. Ik had me op beide tentoonstellingen verheugd, Dior voor de fun, de textiele kunst voor de inspiratie. Maar ik moet bekennen: het was andersom 😉

De tentoonstelling Unravel was t/m 5 januari 2025 te zien in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Het is by far de tentoonstelling waar de meeste mensen mij op gewezen hebben het afgelopen jaar. Iedereen die weet dat ik ook ‘iets’ met textiel doe, vroeg me ernaar. Toen ik begin september de beschrijving las, wilde ik er ook direct heen, maar het werd op het nippertje in de kerstvakantie.

Ik heb veel moois gezien. Ik had me verheugd op een aantal kunstenaars zoals Louise Bourgeois (wel een erg klein werk), Judy Chicago (nice!), Sheila Hicks, Tracey Emin en Lenore Tawney. En ik heb nieuwe kunstenaars ontdekt die ik ga volgen zoals mij T. Vinoja, Antonio Jose Guzman en Iva Jankovic en Tau Lewis.

Het werk Family Treasures van Sheila Hicks vond ik erg interessant. Ze had kleding ingepakt met draad zodat het een soort kleurrijke stenen geworden waren. Aan kleding hangen zoveel herinneringen, dat ze het beschermen waard zijn. Het werk van Lenore Tawney spreekt me ook erg aan omdat het zo eenvoudig en in balans is.

Bij veel werken dacht ik: ‘wat leuk om te zien, mooi gemaakt,’ maar niet: ‘Dit kan ik zelf ook eens uitproberen’ of ‘Ik wou dat ik dit gemaakt had’. Terwijl ik van te voren had gedacht dat ik overspoelt zou worden met nieuwe / andere dingen die ik ook zou kunnen uitproberen. Ik vond het ook wel zelfvertrouwen geven dat ik het getoonde werk los kon zien van wat ik zelf maak. Ik zag mijn eigen weggetje ernaast dacht steeds: ik denk dat ik voor mezelf goed bezig ben.

Dior A New Look
Voor deze tentoonstelling ging ik met mijn dochter een dagje naar Den Haag (we waren zeker niet het enige moeder/dochter koppel). Ik ben ooit in Parijs bij een grote Dior tentoonstelling geweest, dus ik wist wat we aan mode konden verwachten: veel romantische jurken, veel stof, veel zachtheid. En dat klopte ook deze keer.

De tentoonstelling is heel sfeervol ingericht, met aangepaste behangetjes en vloerbedekking in poederkleuren die goed gaan met de jurken. Er is niet alleen kleding uit de New Look periode van Dior zelf te zien, maar ook hoe zijn werk door zijn opvolgers is gebruikt als inspiratiebron. En dit ging aan de hand van een aantal thema’s zoals bloemen, de Grieken en het klassieke Dior ensemble (wit jasje, zwart rok).

Dior blijkt heel veel gewerkt te hebben met plissé. Hij rimpelde de stof (of liet dat doen waarschijnlijk), geïnspireerd op de gewaden van de oude klassieke beelden van Griekse godinnen. John Galliano verwerkte dat in een blauw ensemble met een wijd uitstaande rok die als een blauwe wolk onder een strak jasje uit komt. De rok bestaat uit een wir war van blauwe roesjes, die het luchtige en het beweeglijke van de wolken weergeven. Super inspirerend.

‘Eureka!’, dacht ik: ‘Mode maakt al eeuwenlang gebruik van allerlei technieken om de stof breder, groter, mooier en anders te laten zijn. Wat kan ik daarmee?’ En al in de trein terug vond ik de term Fabric manipulation. Je kunt stof blijkbaar op heleboel manieren rimpelen, draaien, opbollen. Super interessant. Dit gaan jullie terug zien 😉

De Dior tentoonstelling is verlengd en nog t/m 2 maart te bezoeken in het Kunstmuseum Den Haag, Stadhouderslaan 42, open di-zo 11-17 uur, www.kunstmuseum.nl

bijschriften:

• Ensemble van John Galliano, 2009
• Zaalopstelling Unravel met werk van Lenore Tawney
• Zaalopstelling Unravel met To Teach or to Assume Authority, 2018-19 van Sarah Zapata
• Zaalopstelling Dior a New Look
• Detail van een Ensemble van John Galliano, 2009