Tien betekenisvolle werken uit 2024

Ik schilderde aan het begin van het jaar een serie portretten van soldaten uit de Eerste Wereldoorlog. Ik gebruikte daarvoor foto’s die genomen zijn terwijl de mannen op verlof waren. Je kon zien dat ze vrij zijn, maar ook dat ze nog steeds ‘aan’ staan. Dat dubbele vind ik interessant.

Het was ook een kleurenstudie: ik gebruikte maar drie kleuren: oker (of gebrande siena), wit en Pruisisch blauw. Het ging steeds minder om het netjes naschilderen van de foto. Ik begon vlakken en lijnen te schilderen. Dingen te overdrijven en weg te laten daar waar ik dat voor het vertellen van mijn verhaal belangrijk vond.

Monoprinten is afgelopen jaar een belangrijke techniek voor me geworden. Het spelen met vorm en restvorm heeft me erg geïnspireerd. Dat mensen ook een vorm hebben (en een restvorm) vond ik een interessante gedachte.

Ik heb een hele serie van soldaten gemaakt, waarbij ik eigenlijk bezig was met vorm en restvorm. Het resultaat zegt ook iets over soldaten. Dat was een eye-opener voor mij. Er is iets ontstaan met inhoud, doordat ik bezig was met de vorm.

We hadden bij de NAU een schilderles waarbij we samengestelde foto’s / delen van foto’s of collages als inspiratie gebruikten. Ik ging collages maken om die dan weer na te schilderen. Alleen… ik vond de collage mooier.

Wat voegt het schilderen toe? Waarom wil ik zo graag schilderen? Is dat eigenlijk wel de techniek waarin ik me het best kan uitdrukken? Misschien voorlopig niet schilderen?

Voor een andere les moesten we een ingreep doen op een ruimte en daar foto’s van nemen. Die foto’s waren dan weer het uitgangspunt voor een soort kijkdoos. Een heel traject dat me deed beseffen hoe belangrijk het is om zelf een ingreep te doen. Daar ga je als kunstenaar iets van jezelf tonen. Als je de werkelijkheid als uitgangspunt neemt, hoeft het eindresultaat niet realistisch of figuratief te zijn. je kunt er wat mee doen

Op één van die foto’s heb ik ook dit wandkleed gebaseerd. Dat ik het kon opbrengen om zo lang aan één ding te werken, was een belangrijke ontdekking. Sommige projecten kosten tijd, maar als je erin gelooft, dan moet je er ook voor gaan.

Het log cabin quilt patroon fascineerde me direct door de manier waarop de stroken gerangschikt zijn. Wat als je de vierkanten tegen elkaar aan laat knallen? Kun je de ontstane problemen oplossen binnen de regels van de log cabin? Dit is de eerste keer dat zoiets abstracts als vierkanten en regels van patronen mij hebben geïnspireerd. EN het is nog niet over…

Toen ik erachter was gekomen dat ik eigenlijk overal vormen in kan zien, ben ik foto’s van de Grand Canyon gaan verknippen, afdrukken en weer opnieuw samenstellen. Als maker kan ik helemaal zelf bepalen hoe het eindresultaat eruit ziet. Dat zien, geeft me een heel goed gevoel. Dat geldt ook voor het werk bovenaan dit blog.

Waar ik als laatste dit jaar mee bezig geweest ben, is het vergroten van mijn formaten range. Ik heb zowel hele kleine als hele grote dingen gemaakt (of gestart: groot werk duurt langer en trekt zich niets aan van zoiets als het nieuwe jaar). Ik heb er lang tegenaan gehikt om iets groots te maken: het kost veel meer tijd en ik voel dan dus veel meer druk dat het ook moet lukken. Ik ben er trots op dat ik ook op dat vlak vorderingen maak 😉