Davy’s Grey: wat moet je ermee?

In een reeks weken die allemaal meedingen naar de prijs ‘Grijste week ooit’, kan ik niet anders dan in de serie ‘Kleuren vernoemd naar kunstenaars’ aandacht besteden aan Davy’s Grey. Een grijs die niemand kent, maar die net als zijn veel bekendere broertje Peynes Grey ook naar een kunstenaar vernoemd is. Naar ene Henry Davy…

Henry Davy (1793-1865) was het tiende kind van een boer in Suffolk. Hij werkte eerst bij een kruidenier, maar kon daar zijn draai niet vinden. En uiteindelijk ging hij zijn artistieke dromen achterna en werd student bij de beroemde aquarellist John Cotman. Hem hielp Davy bij het maken van een serie etsen van architectuur in Norfolk. En daarna ging hij zijn eigen ding doen.

Davy tekende graag gebouwen. Zijn zwager William Bardwell was architect en een beetje van dezelfde leeftijd. Misschien hun vriendschap Davy’s liefde voor architectuur nog verder heeft verdiept. Sommige bronnen vermelden dat hij zelf ook architect was, maar er is geen enkel gebouw waar hij aan gelinkt kan worden. Misschien tekende hij soms wat voor zijn zwager? Vanaf 1828 gaf hij tekenlessen naar de natuur.

Hij vond het belangrijk dat zijn werk accuraat was en deed veel moeite om gebouwen en landschappen in het echt te bekijken voordat hij ze vastlegde. Voor zijn aquarellen en etsen wandelde hij vele kilometers. Veel details van zijn werk kloppen met de werkelijkheid. Davy bundelde zijn werk in boeken als: A Series of Etchings Illustrative of the Architectural Antiquities of Suffolk  (1827) en Views of the Seats of Noblemen and Gentlemen in Suffolk. Maar dit leverde hen nauwelijks een boterham op.

Met zijn vrouw Sarah verhuisde hij naar Ipswich. Daar hadden ze het nog zwaarder. Davy moest in 1833 veel van zijn eigendommen, waaronder boeken en grafiek, via een veiling verkopen. Gelukkig keerde daarna het tij een beetje en kon hij zijn gezin met zijn etsen – ook voor journalistieke doeleinden – onderhouden. Er is één brief van hem bewaard en daaruit komt hij op mij over als een praktische man en een liefhebbende vader.

Geen beroemdheid, geen echt opvallend werk. Waarom Winsor & Newton besloot een kleur aan hem op te dragen is een beetje een raadsel Op de site staat: ‘It was developed by Winsor & Newton for the 19th c English artist Henry Davy, a pupil of famous water-colourist J S Cotman.’ Maar in een andere bron (filmpje) geven ze aan dat ze zelf ook niet goed weten waarom de kleur naar Davy is genoemd. Cotman is in ieder geval zo beroemd dat de hele serie aquarel van studie kwaliteit Cotman heet.

De kleur
Ik heb speciaal een tubetje aangeschaft, want deze kleur grijs had ik nog niet in mijn bezit. Je kunt vrij makkelijk grijs zelf mengen (dezelfde kleur grijs opnieuw mengen is een stuk moeilijker) en ik heb al Peyne’s Grey. Davy’s wordt aangeprezen als een grijs waarmee je makkelijk heldere kleuren kunt vergrijzen zonder dat ze vertroebelen. Vooral rood, geel en oranje moet je er goed mee kunnen mengen.

Het schijnt een goede kleur te zijn voor nabij de horizon om het atmosferisch perspectief mee aan te zetten en dat begrijp ik wel als ik het uit het tubetjes haal en er een paar streken mee verf. Het is een beetje een onbestemde groenbruinachtig soort grijs. Een beetje een kleur die je op verouderde aquarellen ziet. Je zou er inderdaad goed iets vaags ergens in de achtergrond mee kunnen schilderen. Het kan van alles geweest zijn voordat het grijs werd.

Bij het mengen merk ik dat ik relatief veel grijs moet toevoegen met de kleuren waarmee ik meng. Maar je kunt er inderdaad kleuren iets donkerder mee maken, koeler vooral ook. Ik meng wel een aardige paars, maar nee, ik denk dat Davy’s Grey niet op mijn palet gaat komen. Davy heeft de neiging om zich snel aan te passen en wel erg makkelijk op te gaan in de nieuwe kleur. Dat vind ik dan ook wel passen bij het leven van de kunstenaar. Een beetje onbestemd grijs. Een beetje saai.

Eigenlijk is het enige interessante aan Davy dat hij dus een kleur naar zich vernoemd heeft gekregen. Eentje die hij niet zelf verzon en niemand weet meer waarom.

Mijn verzonnen versie
Ergens las ik dat Davy’s Grey vroeger ook wel staal genoemd werd. Stel nu dat onze Davy steeds vaker staal in gebouwen tegenkwam en dat ook zo accuraat mogelijk wilde vastleggen. Niet in staat om zelf de juiste kleur te mengen, bleef hij maar brieven sturen naar zijn lievelingsmerk Winsor & Newton met de vraag of ze niet zo’n kleur voor hem konden samenstellen.

Bij W&N vonden ze hem maar een onbeduidend brievenmannetje, maar zijn vasthoudendheid viel op. Ze spraken erover toen de grote Cotman op bezoek was en die haakte in op hun geroddel: ‘Davy? Die ken ik! Zonder hem was mijn serie over de architectuur in Norfolk niet op tijd afgekomen. Het was een schat van een jongen. Niet super snugger, maar wel heel precies en volhardend.’ Toen hebben ze voor Cotman een grijs gemaakt van leisteen, ijzeroxide en koolstofzwart en die naar zijn vroegere leerling genoemd. Gewoon omdat het kon 😉

Nieuwsgierig naar eerdere blogs over kleuren vernoemd naar kunstenaars? Lees hier over Peynes Grey, Hookers Green en Yves Klein Blauw (IKB).

En ben jij nu een grootgebruiker van Davy’s Grey? Laat het me weten! Ik ben benieuwd wat je ermee doet.

bijschrift:
– Henry Davy, Dr. Alexanders’s House, Ipswich, 1858, Colchester and Ipswich Museums Service: Ipswich Borough Council Collection
– Op het eerste blad heb ik eerst de zuivere kleur geverfd en daarna een menging met Davy’s grey erdoor, op het tweede blad allemaal mengingen met Davy erdoor.