Hoe beviel mijn creatieve retraite?

In mijn vorige blog schreef ik over mijn besluit om twee weken lang het creatieve proces voorrang te geven op ‘werk’, ‘huishouden’ en ‘sociaal zijn’. Kijken wat dat oplevert. Ik had beloofd om jullie verslag te doen van mijn bevindingen. Ik doe even alsof jullie hier aan de keukentafel zitten en me ondervragen.

Jullie: ‘Hoe is het bevallen?’
Ik: ‘Super!’

Jullie: ‘Dat is een beetje kort. Vertel meer. Hoe voelde het?’
Ik: ‘Een beetje alsof ik vakantie had. Het was echt heel nice om niet de hele tijd te schakelen tussen alle verschillende projecten waar ik normaal mee bezig ben en me niet gehaast te voelen. Ik merkte dat ik minder afwoog of iets de tijdinvestering wel waard was, maar er gewoon voor ging. Ik vond het ook heel prettig om alles te kunnen laten liggen en dan de volgende dag verder te gaan.’

Jullie: ‘Je had het in het vorige blog over lang kunnen doorwerken. Dat klinkt toch heel anders dan ‘vakantie’. Hoe rijmt dat met elkaar?
Ik: ‘Ja, dat lange doorwerken, dat heb ik eigenlijk niet gedaan. Ik merkte al snel dat ik niet de hele dag achter elkaar kan creëren. Zeker naaien kan ik niet te lang achter elkaar. Maar doordat ik van mezelf niets anders hoefde, was er meer tijd om na te denken, te peinzen, te wandelen en dan weer tot een nieuwe conclusie te komen. En daar dan weer op door te gaan. Omdat ik het gevoel had voldoende tijd te hebben, voelde ik me niet zo opgejaagd. Ik besef nu dat ik vaak ergens niet aan begin en dan tijdsdruk gebruik als excuus. Dat excuus viel nu weg.’

Jullie: ‘Heb je dan twee weken lang zitten pielen aan dingen die veel tijd kosten?’
Ik: ‘Deels. Ik heb bijvoorbeeld over mijn grafisch werk heen geborduurd en geëxperimenteerd met gespannen garens op papier. Dat is echt pielen op de vierkante centimeter. Maar ook voor groot / groter werk geldt dat het meer tijd kost. Ik kies meestal voor iets dat sneller resultaat heeft. Dat voelt veiliger. Als het dan niet werkt, kan ik weer door. Maar mezelf de tijd gunnen om ergens rustig aan door te werken is goed.’

Jullie: ‘Dat hadden we je ook wel kunnen vertellen’
Ik: ‘Anderen weten het altijd beter he? Maar het gaat er denk ik om dat ik het zelf ervaar en besef. Het was ook gewoon goed om tegen mezelf te zeggen: voer zo’n idee voor een groter werk gewoon eens uit en kijk wat het wordt.’

Jullie: ‘Vind je dat je werk GROOT moet zijn?’
Ik: ‘Niet per definitie. In het algemeen vind ik dat het werk het formaat moet hebben, dat past bij het idee. In de praktijk kies ik te vaak ongeveer A4 formaat. Bij mijn werkbespreking in september werd ik daar ook op gewezen. Sindsdien probeer ik er meer op te letten. Vooral bij werk van textiel does size matter. Grote werken worden makkelijker museaal. Met stof moet ik persoonlijk ook (weer) uitkijken dat het niet pielen wordt. ’

Jullie: ‘En? Is het gelukt om een groter werk te maken?’
Ik (grijnzend): ‘Yep. Ik was al bezig met een groot wandkleed. Die heb ik afgemaakt en ik heb een tweede werk gemaakt dat uit een aantal aan elkaar gemaakte gewatteerde vormen bestaat.’

Jullie: ‘Als het zo goed bevallen is, waarom ben je dan nu weer aan het bloggen? Moet je dan niet altijd alleen maar bezig zijn met het maken van dingen?
Ik: ‘Ik geloof dat ik jullie dan toch wel zou gaan missen. Ik heb ook input nodig en mensen om mee te reflecteren op wat ik doe. Het schrijven geeft me veel voldoening en ik denk dat ik het op den duur zeker zou gaan missen. Sterker nog: na twee weken heb ik er echt weer zin in.’

Jullie: ‘Raad je iedereen een creatieve retraite aan?’
Ik: ‘Dat moeten jullie helemaal zelf weten. Maar ik ga nu alvast een weekje plannen voor in februari. Daarnaast ben ik er ondertussen van overtuigd dat mijn systeem van twee halve dagen atelier per week niet goed is. Ik moet mezelf sowieso één hele dag atelier gunnen. En als ik dat nu op vrijdag doe, kan ik in het weekend nog verder werken.’

Jullie: ‘Wat een term trouwens ‘creatieve retraite’. Hoe kom je daar nu weer aan?’
Ik: ‘Je leest wel over yoga retraite, stilte retraite, van die momenten om op zoek te gaan naar jezelf. Daar deed dit me een beetje aan denken. En ik vond een paar weken het creatieve maakproces op nummer één zetten en verder van mezelf niets hoeven den heel stuk minder bloggable klinken.’

Jullie: ‘Deze ‘retraite’ ontstond omdat je zoveel ideeën in je hoofd had. Heb je die ook allemaal uitgevoerd?’
Ik: ‘Nee, ik heb niet alle ideeën uitgevoerd. Dat idee van die gewatteerde vormen was een aanleiding. Een andere idee waarmee ik begon, ligt nog op de plank. Er ontstonden onderweg weer andere ideeën die ik ben gaan volgen.’

Jullie: ‘Laatste vraag. Denk je dat het anders zal zijn als je al van te voren een week gaat vastleggen? Misschien weet je dan niets te doen?’
Ik: ‘Ik heb altijd wel ideeën, dus ik denk niet dat er een tekort aan ideeën zal zijn. Misschien heeft het zelfs wel voordelen om zo’n week te plannen. Dan kun je ernaar toe werken.’

Jullie: ‘Oké. We zullen het wel lezen. Bedankt voor dit gesprek.’
Ik: ‘Jullie bedankt. Leuk dat jullie even langs kwamen.’