Tekenen naar bewegend model

Ik blijf het leuk vinden om af en toe naar model te tekenen (niet doorvertellen aan mijn docenten bij de NAU), dus ik houd de online sessies op zondagmiddag van de London Drawing Group in de gaten. Als ze iets bijzonders doen, doe ik graag mee. Zondag een week geleden hadden ze Drawing from movement met een bewegend model. Ik heb me gelijk opgegeven, maar pas gisteren aan de hand van de opnames de sessie gedaan.

Ik weet ondertussen van mezelf dat ik beter ben in korte standen dan in lange standen. Bij lange standen ga ik veel te veel pielen en dan moet ik iets maken waar ik helemaal niet in geïnteresseerd ben. Ik doe het om mezelf uit te dagen, niet om een realistisch schilderij van een mens te maken. Bij korte standen moet ik reageren zonder dat ik tijd heb om alles te overdenken. En dat komt het resultaat ten goede. En met korte standen, dan bedoel ik maximaal 5 minuten, liever nog korter.

Bij bewegende modellen kun je ook niet echt nadenken. Dat herinner ik me nog van de vorige keer dat ik het heb geprobeerd (een paar jaar geleden ook online bij de London Drawing Group). Daar heb ik toen ook een blog over geschreven. Het prettige is dat je weet dat het zo lastig is, dat je ook niet al te veel van je tekening hoeft te verwachten en dát maakt het tekenen weer een stuk relaxter.

Gisteren had ik dus eindelijk een middagje ingeruimd voor de sessie. Het begint met tien statische poses, de langste 5 minuten, de kortste drie ieder een halve minuut. Als ik achteraf mijn tekeningen bekijk, dan besef ik dat het niet de tekeningen zijn die het meest realistisch getekend zijn, waar mijn oog bij blijft hangen, maar de tekeningen die ik met vaart en zelfvertrouwen heb getekend. En juist die zijn deels onaf én kloppen niet qua verhoudingen.

De eerste pose waarbij het model ook echt beweegt, vind ik erg leuk. Ze wisselt twee poses met elkaar af. Ze staat ineengedoken tegen de muur geleund én los met haar kin en rechterarm omhoog. Als ze voor de tweede keer tegen de muur leunt, zie ik dat ze wel ‘ongeveer’ dezelfde pose heeft, maar niet PRECIES. Ik moet kiezen hoe ik verder ga: pas ik haar houding aan of niet? Ik zoek naar lijnen die wel hetzelfde zijn en verander hier en daar wat.

Beide tekeningen heb ik uiteindelijk niet in detail afgemaakt. Iedere keer moet je wel even weer in de nieuwe positie zakken en bedenken wat je gaat doen. Sommige lijnen zijn dikker geworden dan anderen en dat staat me eigenlijk wel aan.

De volgende pose is eerst een paar minuten statisch waarna het model haar arm begint te bewegen. iedere keer is die arm weer ergens anders… Ik probeer de bewegingen met mijn potlood te volgen en teken verschillende armen. De linkerkant van mijn blaadje raakt vol. Ik heb te weinig ruimte. Had ik haar maar iets minder in het midden getekend.

Dan beweegt het model heel langzaam van staand naar liggend. Zo langzaam dat ik delen van de verschillende stadia kan vastleggen. Ik houd haar hoofd als een soort anker in de gaten. Zoveel mooie poses onderweg! Ik volg het model met mijn ogen en laat mijn potlood ondertussen over het papier glijden. Jammer dat ik geen groter papier gepakt heb, ik raak (weer) een beetje in ruimtenood. Dit vind ik een hele leuke sessie! De tekening bovenaan dit blog is wat ik ervan gemaakt heb.

Last but not least: een model dat totaal niet stil staat… Ze danst – op langzame muziek dat wel – maar ze is vol in beweging. Even kijk ik ernaar. Het advies is: concentreer je op verschillende lijnen en zet die op papier. Probeer niet het hele model te tekenen, dat gaat je zo toch niet lukken. Ik krabbel vier pagina’s van mijn schetsboek vol met een wirwar van lijnen in drie kleuren.

Als ik er later naar kijk, herken ik niet het gevoel dat de dans me gaf én ook niet de bewegingen die ze maakte. Ik zie hier en daar een been of een arm, soms een hoofd. Ze ging regelmatig naar de grond, dook in elkaar en kwam weer op en open. Dat zie ik niet terug. Ik zie wel beweging.

Moe maar voldaan blader ik door mijn schetsboek. Dat was leuk!