Driehonderd blogs geschreven, tijd voor een feestje (of een terugblik…)

In mijn planning stond een blog over de Nederlandse bijdrage voor de Biënnale van Venetië (ik ga er heen dit jaar!) maar toen bleek bij het uploaden van  mijn vorige blog, dat dat nummer 299 was… wat dit blog dus mijn 300^ste blog maakt. Dat is iets om even bij stil te staan 😉

Mijn eerste blog tekenen kun je leren (zeggen ze) publiceerde ik op 11 november 2020. Met het idee in mijn achterhoofd dat je iets 10.000 uur moet doen om er goed in te worden, beschrijf ik daarin mijn besluit om structureel tijd in tekenen te steken. Met als doel er steeds beter en het liefst dan ook ‘goed’ in te worden.

Ik schrijf: ‘Ik wil door, meer, verder, vaker. Het geeft me zowel rust als energie. Ik ga ermee slapen en ik ga ermee naar bed. Alles wat ik zie, vervormt zich in mijn hoofd tot een tekening of een schilderij.’ Dat enthousiasme voel ik nog steeds! Ondertussen is het meer: ‘Alles wat ik zie, vervormt zich in mijn hoofd tot een tekening, schilderij, aquarel, monoprint, ets, textiel werk, collage, lino of iets wat meerdere van deze technieken met elkaar verenigd.’ Een feit van mezelf dat ik leer te accepteren, waar ik de meerwaarde van begin te zien.

Het blog dat jullie het meest gelezen hebben is tekenen met je rechter hersenhelft over Betty Edwards en haar tekenmethode. We weten in ons hoofd hoe een boom, een fiets of een oog eruit ziet en vullen het plaatje automatisch aan. Als je gaat tekenen is het goed om wat je wilt afbeelden terug te brengen naar lijnen en vlakken, zodat je het ziet zonder ‘voorkennis’ naar kunt kijken. Een oog blijkt dan anders in elkaar te zitten dan je dacht…

Voor het goed natekenen van dingen heeft dit me heel erg geholpen. Het scheelt ook al dat je niet denk: ‘Oh hellepie, nu moet ik een OOG tekenen en die zijn super belangrijk in een gezicht,’ maar dat je je realiseert dat een tekening maar papier is, en dat papier geduldig is en dat een oog op papier niet meer dan een aantal lijnen en vlakken in een bepaalde verhouding tot elkaar.

Meer cijfers over mijn blog

De meeste reacties kreeg ik op het blog Krabbe zoekt Kahlo. Het is geschreven naar aanleiding van de tv serie met Jeroen Krabbe die het leven van Frieda Kahlo uitpluist. Blijkbaar zijn er veel mensen die zo’n serie bekijken en dat dan in hun webbrowser intikken (en dan ook bij mij terecht kwamen). Ik denk dat Frida Kahlo gewoon reacties bij mensen uitlokt. Haar werk is zo bijzonder en persoonlijk dat het veel mensen raakt.

De persoon die in totaal de meeste reacties op mijn blogs heeft achtergelaten is mijn moeder (alias; ‘je moeder’). Bedankt mam! Voor je niet aflatende interesse voor mijn schrijfsels <3 Het is heel fijn om te weten dat alles wat ik schrijf zeker gelezen gaat worden.

Dat brengt me bij de minder goed gelezen blogs (de blogs van de afgelopen weken niet meegerekend, want veel blogs worden door de maanden heen steeds meer gelezen, hoe tijdlozer hoe langer interessant voor jullie). Het blog dat ik vorige maand schreef over mijn eerste ervaringen met het lino snijden, bleef een beetje achter. Geen idee, misschien is My first lino wat cryptisch? En waarom wel veel lezers voor Krabbe zoekt Kahlo maar een handvol voor Sterren op het doek?

Welke duurde het langst (interviews zoals die met Inge Peeze), welke zijn het moeilijkst (onderwerpen met veel perspectieven) en welke zijn het leukste om te schrijven? Eigenlijk zorg ik altijd dat ik over iets schrijf wat ik leuk vind om te doen, want anders (weet ik uit ervaring) gaat het toch niets worden. Maar soms heb ik zo’n onderwerp waarbij ik ga zitten en in één rechte streep mijn punt eruit tik en dat zijn wel ECHT lekkere momenten. Ik denk dan bijvoorbeeld aan: Ik en MIJN gum en Kiezen, kiezen, kiezen.

En het meest persoonlijk/ kwetsbaar? Dat voel ik me bij blogs als het gaat over mijn persoonlijke valkuilen en groeipunten. Blogs waarin ik de persoon die in mij zit, beter leer kennen. Iets wat je onherroepelijk moet doen als je meer wilt dan alleen maar vastleggen wat je ziet of kopiëren wat anderen doen. Het gaat dan vaak over het loslaten van beperkende gedachten (je kunt alleen maar kunst maken als je een wild leven leidt), onzekerheden (kan ik dit wel?, ben ik wel goed genoeg?). Waarin was The Artist Way voor mij belangrijk in specifiek the virtue trap, en Creative Shift van Sally-Ann Ashley.

Na 300 blogs vind ik het nog steeds leuk én verrijkend om te doen. Door voor jullie mijn proces te verwoorden ben ik me bewuster van de dingen die ik leer. Dat maakt me soms iets te gefocust, maar brengt me ook veel klaarheid. Als ik zo door alle blogs scrol, dan voel ik me trots. Trots op mijn voortgang als kunstenaar, op mijn schrijven én op mijn doorzettingsvermogen. Op naar nummer 301 (die niet over de Biënnale zal gaan, maar over de tentoonstelling van Special Arts in Slot Zeist, die we morgen gaan inrichten).

Mocht je onderwerpen hebben waar je wel eens een blog over zou willen lezen, vragen die je hebt over kunst, het kunstenaarschap en tekenen en schilderen, stuur me een mailtje of plaats je vraag hieronder. Wie weet is het iets wat ik in één van mijn volgende blogs kan bespreken!