Wat kan ik met mijn dagboeken doen?

Na de les over de kunstenaar als archivaris bleven mijn dagboeken in mijn hoofd spoken als mogelijke bron om iets mee te doen. Al sinds de basisschool houd ik (met tussenpauzes) een dagboek bij. Ruim 35 schriften gevuld met een steeds onleesbaarder wordend handschrift, dat op zich al een eigen en uniek kenmerk is. Wat kan ik ermee?

Ik had mijn oudste dagboek mee tijdens die les bij de NAU en terwijl mijn klasgenoten mijn werk bekeken, waar dus dat dagboek in verwerkt was. Ik sloeg het open op een willekeurige pagina. Daar stond met grote dramatische puberletters: ‘WAAROM?’, waarop een iemand lachte en zei: ‘Hebben we dat niet allemaal ooit gedacht?’

Toen dacht ik: Als je puber bent, denk je dat je de enige bent die bepaalde emoties heeft, dat je de enige bent die met iets zit, maar hoe universeel zijn eigenlijk die gedachtes? Ik heb ze in mijn dagboek opgeschreven, maar ze hadden net zo goed van iemand anders kunnen zijn. In een ander dagboek van iemand anders kan ongeveer hetzelfde staan. Dat gegeven is interessant om iets mee te doen.  

De ene pagina is algemener dan de ander. Ik schreef ook hele pagina’s vol over wat X en Y nu weer zeiden en dat voelt niet universeel. Ik vind een pagina waarin ik klaag over mijn ouders. Die waren ontevreden met de 2+ die ik blijkbaar gehaald had en ik vond dat onrechtvaardig. Ik verdedig mezelf en eindig met: ‘word ik soms een puber?’ Universeel, kwetsbaar én grappig.

Bij de plaatselijke kopieshop laat ik deze pagina op verschillende groottes uitprinten van A3 t/m A0. A1 komt over als de beste grootte. Bij A0 wordt de witruimte erg groot. Mijn steeltjes aan de letters zijn namelijk erg lang en die nemen naar beneden én naar boven veel ruimte in. De A1 print gebruik ik om de letters te transporteren op stof.

Het kost me een maand om alle letters in verschillende kleuren rood, roze en paars te borduren. Kleuren die ik bij de tekst vind passen. Ik maak regelmatig een stapeltje draadjes in de verschillende kleuren. Het is verslavend werk: nog een draadje, nog een woordje, nog even tot het einde van de regel. Ik vind mezelf terug onder de lamp zodat ik de letters nog kan zien, een fijne podcast om naar te luisteren (ken je Mina en mevrouw?).

En dan is het af. Ik ben blij met het resultaat. De letters vormen een mozaïek van kleuren. De kleuren lopen niet synchroon met de tekst, vormen hun eigen bruggetjes. Ik koos de kleuren min of meer random. Heb er wel op gelet dat niet te veel dezelfde kleuren bij elkaar in de buurt kwamen én soms combineerde ik een extra felle kleur bij een emotioneel woord. Ik heb er vooraf voor gekozen om de kantlijn, net als in het dagboek smal te houden. Het voelt wel een beetje krap.

De achterkant is ook mooi geworden. Daar rijgen de kleuren zich mooi aan elkaar, zonder dat de tekst je aandacht opeist. Is de achterkant het echte kunstwerk? Ik weet het (nog) niet. Misschien zou het los moeten hangen zodat je allebei de kanten kunt zien.

Tijdens het borduren dacht ik vaak aan alle andere dagboekpagina’s ik allemaal wel niet zou kunnen borduren en in welke verschillende kleuren.  Maar… is dan de vraag: wat voegt dat toe? Is dat niet mezelf herhalen? Wat kan ik in het proces veranderen / aanpassen bij een volgend borduurproject? Ik denk er nu over om een jurk te borduren met teksten die te maken hebben met de momenten dat ik die jurk gedragen heb.

Bij een ander project heb ik de tekst van mijn dagboek meer als patroon gebruikt. Ik wilde met stukken stof het landschap van de Vogezen, waar we deze zomervakantie waren, vangen. Al schuivende, kwam ik op een bepaalde compositie (je ziet het resultaat bovenaan dit blog). Toen heb ik in mijn dagboek gezocht naar een tekst over het wandelen in die bergen en die heb ik op de stof geschreven. Ik ben benieuwd of er veel mensen zijn die het ook kunnen lezen 😉 Het is een uniek patroon, waarvan ik vind dat het echt iets toevoegt.

Wie weet wat ik er verder nog meer zal gaan doen…