3 redenen om mee te doen aan de Kunstroute

Okéeeee, weer iets nieuws. Ik doe dit weekend mee aan de Kunstroute in Zeist. Op zaterdag en zondag kunnen mensen tussen 12 en 17 uur thuis mijn werk komen bekijken. Het leek me een leuke uitdaging maar nu het dichterbij komt, voel ik steeds meer spanning… Even op een rijtje waarom ik ook alweer besloot mee te doen.

1. Mijn werk is goed genoeg

Het begon allemaal vorig jaar, toen ik als lid van De Toets een mail gekregen had of ik mee wilde doen aan de Kunstroute. Schilders op De Toets zeiden: ‘Doe ook mee” Maar dat leek me iets voor professionele kunstenaars en toen heb ik het aan me voorbij laten gaan. Gedachten als: Zo lang schilder ik nog niet, mijn werk is best wel klein en vaak ook niet op doek, bepaalde mijn beslissing. Ik voelde me nog lang niet ver genoeg ontwikkeld om mee te kunnen doen.

Vorig jaar ben ik bij verschillende mensen wezen kijken. De professionaliteit verschilt heel erg per deelnemer en ik bedacht dat mijn werk in vergelijking misschien eigenlijk best (let op alle afzwakkende woorden) wel goed genoeg was om mee te doen. We hebben in Zeist een actieve en grote groep mensen die graag iets met kunst doet. Ze zijn trots op wat ze maken en laten dat graag zien. Waarom zou ik dat niet ook doen? Ik laat zien waar ik nu ben in mijn ontwikkeling. Dit is niet mijn eindstation, maar een tussenstation.

2. Blootstelling aan commentaar

Het is altijd eng om jezelf bloot te geven en je kunt laten zien, het vertelt veel over wat voor persoon je bent en hoe je in elkaar zit. Wat als mensen heel snel mijn huis weer uit zijn, nauwelijks interesse tonen en me daarmee het gevoel geven dat mijn werk niet goed genoeg is? Of wat als ze me ‘goede tips’ gaan geven, bepaalde dingen wel mooi noemen en anderen FOUT?

Vanuit de NAU krijgen we het advies om je werk voor jezelf te houden, zodat je er in alle rust aan kunt werken. Dat is best een goed (en veilig) advies. Maar moet je ook niet gewoon leren om met commentaar om te gaan? Het zijn altijd maar meningen van individuen, of het nu docenten zijn, familie, de buren of iemand die je nog nooit gezien hebt en ook nooit meer zal zien.

Ik weet van mezelf dat ik gevoelig ben voor wat anderen ergens over zeggen. Dat is een verbeterpunt waar ik al een tijdje mee bezig ben en ik zie de kunstroute als een goed moment om dit te oefenen. De familie is (voor de zekerheid) al wel geïnstrueerd om mij volgende week een reality check te geven😊  

3. Leren over mijn werk te praten

Over mijn werk praten vind ik best moeilijk. We moeten dat voor de werkbespreking steeds meer doen, maar wat bedoel ik nu eigenlijk met mijn werk en waarom maak ik wat ik maak? Ik schrijf er natuurlijk een heleboel over, maar schrijven is iets TOTAAL anders dan spreken. Geef mij maar een toetsenbord, waar ik steeds even kan pauzeren voor ik een zin afmaak en alles weer kan deleten als ik een betere formulering heb gevonden. Ook hier geldt weer: oefening baart kunst. Hoe meer ik erover praat, hoe makkelijker het gaat worden.

Vandaag ben ik al begonnen met het aanpassen van de woonkamer. Alle plekken waar normaal iets hangt, zijn nu gevuld met eigen werk. Het is nog niet echt netjes, maar ook al geen complete puinzooi meer. Ik moet alleen nog een paar extra spijkers slaan en mijn ezel naar beneden slepen. Dat moet ik morgen af hebben, want zaterdag ben ik de hele dag naar de NAU (dacht dat NAU-loos weekend was, maar dat is niet zo).

School gaat voor dus op zaterdag doet mijn man de deur open. Ik ben er zelf alleen op zondag. Mocht je in de buurt zijn, dan ben je van harte welkom.