Waar ben ik ook alweer mee bezig?

Vorige week was ik er even tussenuit. Mijn ouders waren vijftig jaar getrouwd en vierden dat in Frankrijk met familie en met hun beste vrienden. Het was fijn om er even helemaal tussenuit te zijn. Nieuwe spelletjes te leren, lekker te eten, een brocante te bezoeken, nog meer lekker te eten en te genieten van de Franse zon. Ik moet alles weer even voor mezelf op een rijtje zetten. Waar was ik ook alweer mee bezig?

De twee bomen

De afgelopen twee maanden bestond mijn favoriete landschap uit een verticaal werk met daarop twee bomen, een dikkere en een vrij smalle. het beeld is ontstaan vanaf een oude vakantiefoto uit mijn jeugd. We zijn aan het kamperen in Zweden. Het thema van de twee bomen heeft zich via verschillende varianten meer als een zuidelijk landschap getoond, maar heeft ergens ook nog iets van het eenzame en kale van Zweden.

Ik weet niet meer hoeveel versies ik er ondertussen al van getekend en geschilderd heb. En er zijn ook geknipte en genaaide varianten van. Met het oog op de komende werkbespreking ben ik aan het nadenken of het dan juist interessant is om de hele serie te laten zien, of dat ik alleen de beste werken uit moet plukken. Ik denk dat laatste, maar moet nog beslissen welke ik dan de beste vind. En hoeveel dat er dan mogen zijn.

Relevante vraag: ben ik op dit landschap uitgekeken of wil ik er nog meer maken? Er zijn er sowieso nog twee niet af. Eén op groter formaat bestaat alleen nog maar uit twee onderlagen. Ik wilde experimenteren met verschillende diktes van verf, met de grootte van het werk en of ik kleuren door de verschillende lagen kon opbouwen en kon laten doorschijnen. Ik geloof dat dit voorlopig wel weer de laatste is. Ik zal weer op zoek moeten naar een nieuw startlandschap.

Landschap in stof

Het tweede landschap met twee bomen dat ik nog af moet maken is gemaakt van lapjes stof. Die ben ik aan het vastnaaien. Hier zijn de bomen niet zo herkenbaar meer. Het is vrij abstract geworden. Dat begint toch wel een patroon te worden. Ik begin met foto van een landschap waar ik ben geweest of een tekening die ik ter plekke heb gemaakt. Die verbeeld ik dan tig keer, steeds anders. Waar voor mij in de laatste versies het landschap nog steeds aanwezig is, is dat voor buitenstaanders niet meer terug te vinden. Vaak is dit wel een soort van eindpunt. Nog een stap verder, voelt dan opeens leeg. Dan moet ik op zoek naar een nieuw landschap.

Ik vind het heel leuk om met stof te werken. Weer geen snelle techniek – ik probeer mijn landschapjes dan ook klein te houden – maar wel eentje die bij me past. Als kind werkte ik ook al graag met stofjes. Het geeft me een prettig geborgen gevoel om in een traditie bezig te zijn, die langs mijn oma’s (de me hebben leren naaien) uitwaaiert langs een heleboel generaties vrouwen. Mijn zusje liet me van de week het boek Women’s work: from feminine arts to feminist arts zien. Ik heb ter plekke nog een bolbestelling gedaan. Dit boek gaat precies over wat ik interessant vind!

Daarnaast kreeg ik vorige week de tip om ook borduursteken toe te voegen. Dat vind ik zelf heel tof, maar had ik vanwege de bewerkelijkheid nog even achterwegen gelaten. Ondertussen heeft dat idee steeds meer ruimte in mijn hoofd ingenomen en denk ik dat ik wel ook wat zal moeten gaan borduren.

Ik weet nog niet goed hoe de verhouding kunst en ambacht ligt bij deze genaaide landschappen en wat ik kan doen om die grens op te rekken. Ambacht is sowieso een begrip waar ik me goed bij voel. Het geeft iets van traditie en aandacht weer waar ik goed op ga. Ik merk al bij mezelf dat ik meer met stof wil doen en dat ik nieuwsgierig ben naar wat ik ermee kan. 

De challenge van april

De challenge van april was om tien figuren te schilderen. ‘Gewoon’ zonder druk alleen lekker met verf klooien. Ik had het twee bomen project en het naaiwerk. Daarnaast waren deze werkjes gewoon voor de afwisseling. De eerste dingen die ik schilderde, verbaasde mezelf. Andere vormen, meer kracht. I like! Dacht ik. Daarna zakte het een beetje in, werd ik voorzichtiger en ging ik meer hopen op een ‘goed’ resultaat.

Het werkte goed om de druk eraf te halen. Maar ja, nu wordt het al tricky. Kan ik nog ‘gewoon lekker schilderen’ als ik tegelijkertijd hoop dat ik er op die manier meer uit haal? Gaat dat inzicht niet gelijk het effect verstoren?

De tijd zal het leren. Deze serie heeft me in ieder geval verschillende nieuwe ideeën gegeven, waar ik binnenkort ook wel mee aan de slag wil. Zo schilderde ik een cowgirl en daar vond ik een heleboel echt te gekke foto’s van op Pinterest. Ik wil ook verder met lagen verf over elkaar zetten, maar wel zo, dat je delen van de onderlaag erdoorheen ziet.

Ik merk dat het met meerdere projecten bezig zijn me een vrijer gevoel geeft. Ik voelde dat toen ik met grafiek bezig was en nu voel ik het weer. Door mijn aandacht wat minder te focussen op het schilderen, voel ik me vrijer om wat meer aan te klooien. Het maakt het schilderen minder beladen en belangrijk. Minder iets dat goed MOET gaan In mijn hoofd is een kunstenaar een schilder. Het lijkt alsof ik dat steeds wat meer kan loslaten. En paradoxaal genoeg, maakt me dat vrijer in het schilderen.