Portretten van Krabbé

Jasper Krabbé welteverstaan. Ook hij heeft nu een kunstachtig programma. Hij trekt twee dagen met een bekende Nederlander (of Belg) op om daarna een portret van deze persoon te maken. Het een beetje een kruising tussen een ‘interview’ en een programma over kunst.

De AVROTROS omschrijft de vier gasten als ‘culturele makers’. Het zijn Tom Waes (reisprogramma’s), actrice en schrijfster Joy Delima, schrijfster en actrice Kim van Kooten en muzikant en bandleider Ernst Jansz (Doe Maar).  Samen tijd doorbrengen is volgens Krabbé belangrijk: ‘om de kern van iemand te vangen in een portret leer ik iemand het liefst ook kennen’. Die tijd samen omvat het grootste deel van het programma.

Ze bezoeken die belangrijk zijn voor de BN’er, denk aan ouderlijk huis, geboorteplaats, eerste werkplek, eerste eigen huis, dat soort dingen. Krabbé: ‘Ik wil horen wat mijn gasten beweegt en raakt, wat hen heeft gemaakt tot wie zij nu zijn, waar hun roots liggen.’ Hij maakt ook een aantal schetsen tussendoor, om verschillende aspecten van de BN’er vast te leggen. Die schetsen én de indrukken die hij gedurende de twee dagen opdoet, neemt hij mee in het portret dat hij aan het einde maakt.

Er zijn ondertussen twee afleveringen uitgezonden: de eerste met Tom Waes, de tweede met Kim van Kooten. De eerste aflevering leek mij nog een beetje onwennig. Krabbé lijkt wat ongemakkelijk in zijn rol en iets te joviaal richting Waes. De tweede aflevering voelde al veel natuurlijker. Krabbé en Kim van Kooten herkennen ook wel veel in elkaars geschiedenis (als kind van een beroemde ouder) en dat geeft goede fibes. De hele aflevering heeft iets spontaans en gezelligs wat ik prettig vind om naar te kijken.

Wat ik heel leuk vind is dat ze ook samen een cultureel uitje maken, die Krabbé (of de redactie) vindt passen bij de gast. Waes gaat in Knokke op bezoek in een soort huisje in de vorm van een draak, dat ontworpen is door Niki de Saint Phalle. Met Kim van Kooten bezoekt Krabbé de tentoonstelling van Folkert de Jong in KAdE, die ik eind van deze maand ook in mijn agenda heb staan 😊.

Ik vind het leuk dat je hierdoor – en door de gesprekstof die dat oplevert – op een natuurlijke manier een beeld krijgt van wat bijvoorbeeld Kim van Kooten van kunst vindt en of ze vaker naar een museum gaat. Het voelt niet gemaakt, maar gewoon zoals ik zelf ook naar musea ga. Een goede aanvulling daarop vind je op de website van de AVROTROS, waar de geportretteerden vijf cultuurtips geven. Waes legt uit waarom hij graag naar Museum Voorlinden gaat en dat Luc Tuymans zijn favoriete kunstenaar is. Kim van Kooten zie je vaker bij FOAM, een fotomuseum in Amsterdam.

Je ziet Krabbé een paar keer tekenen. Interessant is te zien hoe hij meestal plotseling zijn schetsboek pakt en iets probeert vast te leggen wat hem dan ineens opvalt. Wat ik wel jammer vind is dat je eigenlijk helemaal niet veel ziet hoe hij dan vervolgens die schetsen gebruikt en van het schilderproces. Je krijgt een kort fragment waarin Krabbé aan het peinzen is over zijn aanpak, wat rommelt met tubes verf en doeken. Maar zodra hij aan de slag gaat draait de camera weg… en zien we het doek pas weer als het af is. Voor mij zou een toevoeging zijn al ik meer kon zien van het ontstaansproces van het portret.

Wat me ook niet helemaal duidelijk is, is wat er nu gebeurd met de portretten. Krijgen ze die mee naar huis? Of blijven die van Krabbé? Bij ons in Slot Zeist is nog tot 10 april een verkoopexpositie van Krabbé te zien. Als je daar door de catalogus bladert, kun je zien dat je voor een A3 formaat aquarel snel 3.500 euro moet neertellen. Voor een beetje schilderij loopt het snel verder op. Geeft hij die zomaar weg? Heeft de AVROTROS die betaald? Of komen die later in de verkoop?

Deze expositie had als thema de verzadigde kleuren die de kunstenaar recent is gaan gebruiken. Dit in tegenstelling tot eerder, toen hij blijkbaar kleuren gebruikte die het bordje beschrijft als ‘bestorven’. ‘Super Saturation’ staat tegelijkertijd ook voor de verzadiging van beelden die via sociale media , internet en het nieuws op ons afkomen. Krabbé: ‘De veelheid, snelheid en gelijktijdigheid waarmee gebeurtenissen nu zichtbaar worden zijn ongeëvenaard en geven een nieuwe energie en vrijheid.’

Veel van zijn schilderijen en aquarellen zijn portretten of mensen in een omgeving. Het valt me op dat hij voor zijn aquarellen vrij dik schildert, vaak ook op papier dat vrij veel water op zuigt. Ik zie nauwelijks het effect van het water. Ik neem me voor om dat ook eens te gaan proberen. Wat zou me dat opleveren? Zijn schilderijen maakt hij op samengestelde doeken – voornamelijk van tweedehands canvas – wat het een rauwheid geeft, die minder in het beeld zelf zit. Ze zijn zo groot, dat er in de drie zalen van Slot Zeist niet veel past.

In een korte begeleidende film leer ik ook niet superveel nieuws over de werkwijze van Jasper Krabbé. We zien hem rondlopen met zijn dochtertje (die met haar open blik ook hem een optimistischere kijk op ‘de dingen’ geeft), dat hij weerstand moet voelen tijdens het schilderen en dat oude materialen daarbij helpen. En ook hier heeft hij altijd die muts. Why? De man is ruim 50. Heeft hij zoveel last van koude oren?

Nog even terug naar het tv-programma. Ik zit te denken. Bij Waes voelde ik een afstand, misschien zelfs een beetje bewondering van Krabbé. Het portret was enorm groot en samengesteld uit verschillende elementen. Van Kim van Kooten schilderde hij een veel intiemer portret. Dat past bij hoe ik de aflevering ervoer. Nu word ik wel nieuwsgierig of ik ook in de volgende afleveringen zo’n correlatie kan vinden. Ik ga volgende week weer kijken!

Heb je ook gekeken? Wat vond jij ervan? Laat het me weten via de reacties.

Portretten van Krabbé is nog 2 woensdagen om 20.30 uur bij AVROTROS op NPO 2 te zien en via NPO Start.