Mijn expositie is verlengd

Mijn schilderijen hangen al vanaf september 2022 op de bovenverdieping van Verzorgingshuis De Wijngaard. Ze vroegen of het werk nog wat langer mocht blijven hangen. Dat vind ik (natuurlijk) geen probleem. ‘Maar misschien is het leuk om wat te wisselen?’, bood ik aan. Dat zagen ze wel zitten. Dus vandaag heb ik mijn eigen expositie geshuffeld 😊

Waar ik de vorige keer helemaal uitgedacht had wat ik bij elkaar zou gaan hangen, heb ik deze keer gewoon wat landschappen onder mijn arm genomen – een aantal schilderijen en wat tekeningen – die ik nog gemaakt heb sinds september. Ik dacht: ik zie daar wel wat er bij elkaar past en wat niet. En waar ik wel of niet wat ga vervangen.

Er zijn drie werken die ik in ieder geval graag mee naar huis wil nemen. Eentje heeft mijn moeder gekocht en die vraagt regelmatig ‘Waar blijft hij?’ De tweede is een vrij abstract landschap waarin ik heb geprobeerd of ik ook wat met structuur kan in aquarel. En de derde die zit niet meer lekker in de lijst. Dat ziet er gewoon niet meer zo mooi uit.

Het is fijn mijn schilderijen weer te zien. Ik voel me trots als ik ze zo bij elkaar zie hangen. Eerst maar de werken die ik zeker mee naar huis wil nemen van de muur halen. Ik loop een rondje… en nog een rondje. Daar waar er één werk hangt is het makkelijk om te wisselen met een ander werk. Een groepje van twee of meer, daar moet ik wat langer over nadenken.

Uiteindelijk zijn er twee plekken waar ik wat langer over na moet denken. Op één muur komen nu twee grotere schilderijen die ik gemaakt heb naar aanleiding van foto’s van een vakantie in de Vogezen. Het derde werk van dezelfde vakantie past qua kleur minder goed. Maar er moet wel een derde werk op de muur. Anders is het kaal. Gelukkig heb ik nog een aquarel die qua kleurstelling past (ook al is het een andere plek).

Het langste denk ik na over de twee werken die boven het kopieermachine hangen. Voor schilderijen niet de meest interessante plek, maar wel een plek waar je vaak eventjes moet wachten. Er hangen twee blauwe zeegezichten. Het lijkt me wel leuk om nu wat warmers op te hangen. Ik heb een stuk of zes liggende werken voor me liggen. Wat het beste bij elkaar past is een paarsig boslandschap én de tekening die naar mijn moeder gaat. In de achtergrond heb je daar hetzelfde paars. Dat gaat hem niet worden…

Ik ga maar even een theetje halen, een stukje lopen langs de kunst die beneden hangt (al de derde kunstenaar beneden in de tijd dat ik boven hang). Veel schapen, zwanen en close-ups van bloemen. Weer boven maak ik de titelbordjes voor de schilderijen waar ik zeker van ben en plak die op de muur. Ik eet een banaan. Nu wordt het toch echt tijd om te beslissen wat ik met de laatste twee werken doe.

Nog één keer leg ik alle opties naast elkaar en kies dan voor twee versies van de Cairncorns in Schotland. De eerste in soft pastel, rustig, open en sfeervol, de tweede wat drukker en met verschillende materialen, waaronder soft pastel. Als ik ze na wat gepiel netjes naast elkaar heb, ben ik tevreden over mijn beslissing. Het ziet er vrolijk en warm uit.

Ik wordt door verschillende mensen aangesproken: ‘Wat leuk dat er wat nieuws komt’,  ‘Ben jij verantwoordelijk voor deze schilderen?’, ‘Wat leuk, ik herken de plek op dat schilderij’. Ik voel me een beetje in het zicht zitten, maar ook gewaardeerd. Het is fijn dat mijn werken nog tot 2 juni 2023 te zien zullen zijn en dat mensen er plezier aan beleven!