Is het me gelukt om 100 mensen in één week te tekenen?

Vorige week schreef ik een blog over mijn voornemen om in één week (of eigenlijk vijf dagen) honderd mensen in het wild te tekenen. Deze internationale challenge wordt in de eerste week van maart door allerlei mensen over de hele wereld gedaan. Volgens mij was het de koudste en natste week van 2023 tot nu toe! Hoe is het me vergaan?

Maandag
Ik neem mijn schetsboekje mee naar etsles. Dan kan ik als ik sta te wachten even snel mijn mede-etsers vastleggen. Maar ik heb het zo druk met het steeds opnieuw in het zuur leggen van mijn plaatje en alle verschillende stappen van het proces te bedenken én uit te voeren dat ik geen moment denk aan tekenen.

Na het geven van Nederlandse les wil ik naar het centrum rijden en dan op een bankje gaan zitten. Als ik naar buiten loop is het zo guur en nat en koud dat ik me bedenk en linea recta naar huis fiets. Nog steeds nul tekeningen op de teller. Als mijn man s ’avonds nog gaat strijken, maak ik twee snelle schetsen van hem. Ik loop al 18 plaatjes achter…

Dinsdag
Vandaag heb ik afgesproken om met een vriendin in een café te gaan tekenen. Als ik in de regen voor haar deur sta, is het eerste wat ze zegt: ‘Zullen we lekker hier blijven?’ Oh nee, denk ik: ik moet vandaag wel meters maken! ‘In een café zitten we ook droog.’ Dus samen onder de paraplu.

We vinden een plekje bij het raam. Buiten zien we mensen diep in hun warme jas, muts op het hoofd, boodschappentas onder de arm gekneld, voorbij snellen. Soms hebben we geluk en blijven ze even staan. Steeds meer mensen komen ook het café in. Ik durf niet de mensen die het dichtste bij zitten te tekenen, maar een aantal tafeltjes verderop voelt veilig genoeg. Ik merk dat ik weer te veel op de details ga zitten pielen. En ook deze mensen blijven niet de hele tijd stil zitten…

Wat me tegenvalt is hoe moe ik ervan wordt. Ik teken in het café dertien mensen in ongeveer een uur of anderhalf. Ik ben echt uitgepierd van dat steeds weer opnieuw focussen, mensen volgen met mijn ogen en mijn potlood. Ik ben ook wel kieskeurig, gum regelmatig halve tekeningen uit of reken ze niet mee omdat ik ze niet goed genoeg uitgewerkt vind.

Woensdag
Ik ga brood halen bij de bakker. Ik bedenk van te voren dat ik daar de auto kan parkeren op een plek waar je allemaal winkelende mensen kunt zien. Ik neem mijn tekenspullen mee. Dan blijkt dat alle parkeerplekken vol zijn. Ik moet mijn auto om de hoek parkeren. Ik zit even te kijken, maar vanaf hier zie je dus gewoon HELEMAAL NIETS. Nul tekeningen erbij.

Voor ik naar gitaar moet, zit ik klaar als de meute scholieren door de straat trekt. Een groepje lijkt me wel handig, want dat tikt lekker aan. Ik zit in de slaapkamer, zodat ik minder opval. Maar als ze allemaal tegelijk door de straat trekken, zijn het er zo veel dat ik niet weet waar te beginnen… en dan zijn ze alweer weg. Ik heb er twee te pakken. 18 tekeningen op de teller.

Na gitaarles ga ik op advies van mijn leraar in de foyer van de muziekschool zitten. Hier kun je uitkijken over het centrum. Het is een goede plek. Ik teken meerdere mensen die de regen trotseren. Weer allemaal mensen die zich in zoveel mogelijk kleiding hebben verstopt. Gezichten zitten allemaal achter sjaals en mutsen. Dat vind ik niet zo erg. Scheelt weer.

Na een tijdje heb ik genoeg van al die kleine figuurtjes in de verte en ga ik naar de bibliotheek. Daar teken ik een tijdje in de leeshoek bij de kranten en de tijdschriften. Er is één meneer die even komt checken wat ik doe. Hij vraagt niets, maar steekt even zijn hoofd tussen mij en mijn papier. En zonder commentaar gaat hij daarna weer zitten. In de avond teken ik ook nog even snel mijn dochter terwijl ze gitaar speelt. Ik ben bij 37. Een goede dag uiteindelijk.

Donderdag
Vandaag heb ik met een vriendin afgesproken om op het station te gaan tekenen. Dat blijkt een goede plek. Het is er koud, maar wel droog. Mensen wachten op de trein, de bus of op mensen die hen komen ophalen. Veel mensen zijn verdiept in hun mobiel en hebben niet door dat ik ze aan het tekenen ben.

Ik ben ondertussen een stuk minder kritisch. Te grote hoofden op een te klein lijf? Alleen een bovenlijf? Alleen een stel benen? Ik tel alles mee. Zo klim ik door naar 51. We besluiten binnen even op te warmen met een kop thee in de huiskamer van het station. Het is een beetje krap. Het meisje dat we tekenen, heeft het door. Ze laat haar haar als een gordijn tussen ons en haar gezicht vallen. Nu blijft ze in mijn boekje een vaag profiel. Maar ik reken haar mee als nummer 52.

We staan ook nog even op het perron. Daar kun je makkelijker een groter aantal mensen tegelijk tekenen. Ze staan allemaal op de trein te wachten. Maar ik heb er toch moeite mee om van zo’n groep toch herkenbare mensen te maken. Zo’n groep geeft weer nieuwe uitdagingen. Ik merk wel dat het stimulerend werkt om het samen te doen. Ik blijf langer door tekenen en durf meer omdat ik niet alleen ben. Ik kom tot 59.

Vrijdag
Vrijdag is het nog slechter weer! Ik wilde eerst in de middag nog een keer naar de bibliotheek, maar moet uiteindelijk ergens anders heen. Tussen de middag maak ik een korte wandeling. Ik besluit een beetje vals te spelen. Van onder de paraplu schiet is als een ware paparazzi foto’s van andere wandelaars. Die foto’s teken ik ’s avonds na terwijl ik op de bank mijn voeten warm aan een kruik.

Het grappige is dat deze tekeningen veel meer beweging hebben dan de tekeningen die ik op het station of in het café gemaakt heb. Daar koos ik dan voor mensen die wat langer stil stonden, terwijl de mensen op de foto juist in actie zijn. Ze wandelen met de hond, dragen kinderen naar binnen. En zorgen voor een eindstand van 68.

Missie niet geslaagd.

Het viel me wel tegen hoeveel tijd erin ging zitten. Dat ik in mijn vorige blog had opgeschreven: als je maar 20 minuten hebt, ga dan ook niet proberen om langer dan 1 minuut per tekening besteden, blijkt vooral theorie. Je moet de mensen spotten, kiezen en dan nog tekenen. Het kostte me meer tijd en energie dan ik had gedacht.

Maar hé, 68 is al best een aardig aantal. En ik vond het ook leuk spannend. Het was een echte uitdaging. En tussen alle vage tekeningen zitten er ook die best leuk geworden zijn. Ik weet niet of ik volgend jaar weer mee ga doen, maar ik weet wel dat ik wel vaker mensen in het wild wil tekenen. Wat dat betreft was het een goede challenge.