Art Rotterdam

Afgelopen vrijdag bezocht ik met drie vriendinnen van de NAU Art Rotterdam. Op de beurs presenteerden ruim honderd binnen- en buitenlandse galeries zichzelf en hun kunstenaars. Een heleboel werk dus om onszelf aan te spiegelen en inspiratie aan op te doen. Hoe grappig om te zien dat we allemaal op verschillende werken aanslaan 😊

De vierentwintigste editie van Art Rotterdam vond plaats in de Van Nelle Fabriek. Het is een van de grootste beurzen op het gebied van hedendaagse kunst in Nederland. In hun persbericht maken ze er zelf het volgende van: ‘Jaarlijks biedt Art Rotterdam een podium aan de nieuwste ontwikkelingen in de beeldende kunst. De scherpe focus op jonge kunst, de verscheidenheid van de verschillende secties, de verbinding met de stad Rotterdam en de fascinerende locatie verlenen Art Rotterdam een unieke uitstraling.’

De beurs was nog net zo als ik me van vroeger, toen ik er enkele jaren achter elkaar met een vriendin heen ging: druk en energiek. Er hangt een bepaalde verwachting in de lucht. Vrouwen op hoge hakken bemannen stands vol grote doeken, bewerkte foto’s en keramiek. Heren strak in pak of juist met felle zichtbare sokken onder ultrakorte broekspijpen. Sommige standhouders zitten in zichzelf gekeerd achter een laptop, anderen staan open en benaderbaar voor hun ‘winkel’.

Al in de eerste stand die we bekijken (we lopen eerst wat verder van de ingang) zien we allemaal iets anders dat we interessant vinden. Een donkere trap met stof erop genaaid (Berend Strik!), een soort opgerolde brandweerslang, een vreemdsoortig bouwwerk op de grond. En een aquarel met vloeiende vormen. Hij blijkt van Maria Roosen. Ik herken de ronde vormen van haar geblazen glasobjecten in de aquarel. Mooie vormen, mooie kleuren.

In de stand erna staan we voor foto’s van Albarrán & Cabrera. Ze zijn vrij eenvoudig van voorstelling maar ademen een warme gloed uit die we allemaal aansprekend vinden. Als ik de standhoudster aanspreek, vertelt ze me dat de foto’s op dun Japans papier zijn gedrukt en dat die zijn opgebracht op een laagje bladgoud. Dat verklaart de warme sfeer. Wel een goed idee: om iets op heen dun papier te maken en dat te combineren met een andere ondergrond. Het voelt goed te merken dat ik makkelijk contact leg met standhouders (van de benaderbare variant).

De uren die volgen dompelen we ons onder in de kunstwerken. En iedere keer als ik iets herkende in het werk, het me op gedachten bracht of dat ik er zin van kreeg om te gaan schilderen, maakte ik er een foto van. Vloeiende schilderijen van Eva Räder, Raf Thys, Hans Broek, landschappen van Robert Armstrong en de collageachtige geschilderde werken van Dion Rosina. Veel landschap, veel fantasie, veel met laagjes en veel zachte, vloeiende kleuren., af en toe een portret.

Voor mij persoonlijk vond ik het werk van Sophie Steengracht het meest inspirerend. Ze schildert sprookjesachtige werelden waarin ze verschillende plantmotieven combineert met meer geometrische versies. Ik lees over haar dat ze werkt met zelf gekweekte organische pigmenten uit de tuin naast haar yurt in Driebergen. De kleuren die ze daarmee maakt zijn zacht, harmonisch en diep. Ik vind het mooi hoe sommige vormen zacht en romantisch vloeien terwijl anderen meer realistisch zijn uitgewerkt en daaroverheen / doorheen vind je structuren. En alles is toch een eenheid.

We bezoeken ook de hal waar het Mondriaanfonds  ‘Prospects’ presenteert. Deze tentoonstelling laat het werk zien van 73 startende kunstenaars, die allemaal in 2021 een financiële bijdrage van het Mondriaan Fonds ontvingen. In deze enorme hal – vroeger werd hier de thee en koffie opgeslagen – hangt een andere sfeer dan bij de rest van de beurs. Het is rommeliger, de kunstwerken zijn diverser, met meer nadruk op beleving. Overal moet je ergens aan ruiken, luisteren of actief meedoen.

Je moet hier echt zoeken naar een schilderij. Ik heb ze wel gevonden en het zijn ook de enige dingen die ik hier gefotografeerd heb. Denk dat dat ook komt omdat ik zelf veel meer met het platte vlak bezig ben. Zo hingen er schilderijen met daarop grote figuren, vrij realistisch geschilderd, maar vanuit een standpunt dat vervreemdend werkte. Enorme schoenen van iemand die vanaf het dak naar beneden kijkt

Bij het werk van Daan Couzijn – vier vrij traditioneel aandoende, maar wel sfeervolle landschappen – dacht ik: ‘hij mag het wel!’. Op zijn website lees ik later dat met hij deze werken de zeventiende en achttiende-eeuwse landschapsschilderkunst in een hedendaagse context wil zetten en dat doordat deze landschappen echt lijken maar dat niet zijn, spelen met de verwachting van de bezoeker. Les: met een goed verhaal kun je zelfs zeegezichten met wolkenluchten schilderen 😉.

We zien uiteindelijk niet eens de hele beurs. Onze harde schijven zijn daarvoor al volgeschreven. We besluiten dat dat ook een goede oefening is: weten wanneer iets genoeg is. Niet toegeven aan je FOMO en perse alles te willen zien. Ik heb genoeg ideeën opgedaan om me weer een hele tijd van de straat te houden.

Check de online catalogus van Art Rotterdam als je zelf nog even wilt browsen.