‘Kijk wat je doet en trek conclusies’

Afgelopen zaterdag had ik werkbespreking bij de NAU. Ik had zoveel werk gemaakt, dat ik zelf een beetje verdwaalde tussen al die tekeningen. Ik vond het moeilijk om er een goede presentatie van te geven. Er was maar weinig ruimte om de werken op te hangen daardoor ik nog verder in de stress schoot.

In de afgelopen maanden heb ik geprobeerd om me in ieder geval een paar weken op hetzelfde onderwerp te storten. In november wilde ik losser landschappen schilderen, in december was ik bezig met frottage (maar ook met weerspiegeling) en in januari deed ik iedere dag een zelfportret. Oh ja en daarnaast heb ik veel modellen geschilderd én hier en daar een stilleven. Oh en portretten n.a.v. een foto. Ook nog.

Overal heb ik wel wat van geleerd. Wild de verf met grote halen op het papier zetten is dus niet mijn ding. En het past niet bij me. Ik vind het interessant om verschillende lagen over elkaar te zetten die met elkaar contrasteren. De een figuratief, de ander abstract. De ene losjes met aquarel, de ander in lijn met potlood. Ik vind het leuk als er onverwachte dingen gebeuren, maar tegelijkertijd merk ik dat ik meer moet plannen. Ik ben niet de nieuwe Philip Akkerman en ik ga niet de rest van mijn leven alleen maar mijn eigen gezicht schilderen.

Ik kies dan voor de veilige modeltekeningen waar ik een goed gevoel bij heb omdat ze lijken. En omdat ik ze langzaam steeds iets losser kan schilderen. Kleine stapjes vooruit in mijn gebruik van verf. ‘Wat wil je eigenlijk met je modellen?’, vroegen ze. Tja… Ik wil het menselijk lichaam beter leren weergeven (ouderwets, te waarheidsgetrouw), gebruik ze om te oefenen en ik doe het voor de gezelligheid (geen kunst argument). ‘Laat de werkelijkheid meer los, laat je verbeelding spreken.’

Tijdens mijn werkbespreking kreeg ik wat hulp bij het kiezen. Mijn docenten wezen aan welke tekeningen ze de meeste zeggingskracht vonden hebben. Die heb ik nu allemaal op de muur in mijn atelier gehangen. Het zijn vooral tekeningen waar die contrasten in zitten en landschappen waarin ik geprobeerd heb te wisselen met de dikte van de verf. Het daadwerkelijke landschap is daar niet zo belangrijk meer.

Bijna bij al die tekeningen heb ik een ja maar. Ja maar: de kleuren lijken zo op elkaar dat er minder contrast in zit. Ja maar: bij dit landschap zit de horizon te veel in het midden waardoor het uit twee delen lijkt te bestaan. Ja maar: ik ben toch niet helemaal tevreden met de compositie. Ja maar: de kleuren bevallen me eigenlijk niet.

Al luisterende wat er gedurende de dag verder gezegd wordt, hoor ik een aantal dingen die mij verder kunnen helpen: ‘Kijk wat je doet en trek conclusies’, ‘Trek ook conclusies uit je experimenten: wat kan je wel en wat kan je niet gebruiken en ga daar op door.’ ‘Het moet meer zijn dan alleen techniek,’ en die enge vraag: ‘Waar gaat het eigenlijk om?’.

Als ik een landschap wel mooi vind maar de horizon zit niet goed, dan moet ik er nog één maken waarbij ik de horizon verleg. Dan weer kijken: wat vind ik ervan? Zegt de tekening nu wat ik wil dat die zegt? Nee? Dan moet ik er nog een maken. Net zo lang totdat ik echt tevreden ben. Ik kan wel weer ergens anders aan beginnen. Maar wat ik dan krijg is een grote stapel tekeningen en geen eindproducten.

Mijn brein werkt meanderend. Ik ga bijna nooit rechtstreeks van A naar B met mijn gedachten. Dat wetende kan ik over de hele wereld meanderen of mezelf regelmatig weer in de richting van B duwen als dat is waar ik wil uitkomen. Dat laatste hoeft niet knellend te zijn. Het kan ook verdiepend werken. Ik merk dat het me beangstigd om meer te focussen. Want wat sluit ik dan uit en wat als daar nu juist de beste ideeën tussen zitten? FOMO!

Dit is natuurlijk niet een echt nieuw inzicht want als je al mijn blogs doorbladerd zal je zien dat focus een terugkerend thema is. Eentje waar ik meestal tegenaan schop en met mijn handen over mijn oren met mijn rug naartoe ga staan. Zucht. Goed. Ik moet het aangaan. Één idee uitwerken totdat ik helemaal tevreden ben en dan pas een volgend idee. En (ook heel belangrijk) daar bewust tijd voor in mijn agenda zetten. Dat wordt het devies. Jullie zijn mijn getuigen. Rapportage volgt t.z.t. Wish me luck!