Op bezoek bij mijn tentoonstelling

Ondertussen hangen mijn schilderijen en aquarellen al een paar maanden in De Wijngaard in Bosch en Duin. Ik zou ze bijna vergeten. Maar deze week had ik twee keer afgesproken om te gaan kijken. Afgelopen zaterdag met mijn schildervriendinnen en vandaag met mijn ouders. Hoe was het om mijn werk te laten zien?

Toen ik zaterdag naar De Wijngaard fietste voelde ik me een beetje gegeneerd omdat mijn schildervriendinnen helemaal voor mij naar een verzorgingshuis kwamen. Niet echt een locatie waar je anders naartoe gaat. Wat als ze het niet de moeite waard vinden? Tegelijkertijd voelde ik me trots en had ik veel zin om te laten zien waar ik mee bezig ben geweest. Kortom: het waren weer eens gemengde gevoelens.

Het bleek uiteindelijk heel leuk om samen langs mijn werken te lopen. Ik vertelde wat over de ontstaansgeschiedenis of over wat ik wilde overbrengen of aan het proberen was. En daar werd op gereageerd. Het blijkt best wel interessant om met anderen naar je werk te kijken (dat wist ik natuurlijk al, maar zo’n tentoonstelling geeft daar wel ruimte voor) en te ontdekken wat anderen wel of niet interessant vinden.

Het grappige daarbij is, dat ik bij een paar werken zelf ook dacht: ‘Oh, dat heb ik eigenlijk best goed gedaan,’ en ‘waarom heb ik dat niet verder uitgewerkt, daar valt nog meer uit te halen?’ Ik zag verschillende dingen die ik uitgeprobeerd het afgelopen jaar heb, waar ik nog veel meer mee zou kunnen doen.

Soms dan probeer ik iets en dan laat ik dat weer los want dan heb ik weer een nieuw idee en dan ga ik weer iets anders doen.  Zo schilderde ik een stuk of drie schilderijen naar een tekening in plaats van naar een foto om zo meer afstand te krijgen en minder realistisch te werken. Dat werkte best goed, maar nu werk ik weer gewoon naar de foto. Waarom werk ik eigenlijk niet vaker met die tussen stap? Kan ik daar niet nog meer uit halen?

Ook hingen er twee landschappen die ik getekend heb op een abstracte achtergrond. Die achtergrond heb ik als een soort ‘therapeutisch schilderen’ gemaakt. Frustraties, verwondering, verdriet, liefde, gevoel van vrijheid: emoties die me ofwel op dat moment vulden of die voor mij verbonden zijn aan het landschap dat ik wil gaan vastleggen. En daarna met inkt, soft pastel en gouache eroverheen. Het effect is eigenlijk best speels. Daar kan ik best wel meer mee doen.

Ik ben sinds de werkbespreking aan het experimenteren met het landschap en hoe ik dat wil afbeelden. Nu zie ik op mijn eigen tentoonstelling lijntjes die ik al eerder heb uitgezet, waar ik ook nog mee verder kan experimenteren. Dat geeft me wel een goed gevoel. Ik had niet verwacht dat ik op deze manier geïnspireerd zou worden. Door mijn eigen werk 😉

Verder vroegen al mijn bezoekers waarom ik geen opening heb georganiseerd. Ik vond het al best wel een dingetje om mijn werk in een publieke ruimte op te hangen. Mensen vragen om ernaar te komen kijken vond ik moeilijk. Het durven exposeren, het samenstellen én het regelen waren deze keer de leermomenten. De volgende keer dat ik ergens ga exposeren (want dat is wel mijn bedoeling uiteindelijk) dan kan ik mezelf ook het organiseren van een opening ten doel stellen.

Dan nog een laatste dingetje… Ik heb mijn eerste werk verkocht. Aan mijn moeder. Zij vond de tekening hierboven zo mooi, dat ze die wilde hebben. Dus nu ben ik niet alleen een exposerende, schrijvende en steeds meer bijlerende kunstenaar to-be, maar zelfs een verkopende. Thanks mam!