Nu al expositiestress…

In september ga ik een aantal werken exposeren in een verzorgingshuis hier in de buurt. Een relatief veilige manier om te wennen aan het idee om met je werk naar buiten te treden en een deadline waarmee ik mezelf hoop te stimuleren om aan het werk te blijven. Bij het boek werkte dat, dus waarom niet ook bij schilderijen?

Ik heb voorgesteld om landschappen, zoals en olieverf als in aquarel, te laten zien. Ze passen in mijn grotere vraag naar welke rol het landschap speelt in mijn herinnering en hoe ik dat kan verbeelden. Landschap en herinnering leek mij een thema dat goed past bij de plek. Mijn werk komt te hangen op de boven verdieping en er is ruimte voor ongeveer twintig werken van verschillende grootte.

Nadat ik wist op welke termijn en hoeveel werken, begon de twijfel. Zoveel werken heb ik (nog) niet  rondom dat thema. Ik weet niet precies hoe ik dat zou willen verbeelden- of beter gezegd: precies niet – , ik ben nog niet klaar met mijn onderzoek, ik heb nauwelijks landschappen op groot formaat die ik kan ophangen. En al helemaal geen werken die ik zelf goed genoeg vind. Sterker nog: ik kan niet eens schilderen!

Maar goed dat ik The Artists Way heb gelezen en ondertussen een beetje bekend ben met mijn eigen ondermijnende gedachten. Doodvermoeiend om de hele tijd tegen jezelf moet blijven zeggen: ‘rustig maar. Het hoeft niet perfect. Het is niet erg dat je die thematiek nog niet volledig doorwrocht hebt. Misschien ben je daar nog wel jaren mee bezig. Misschien verandert ook gedurende de die jaren de inzichten en het resultaat daaromtrent. Misschien ben je er over een half jaar totaal niet meer mee bezig. Het geeft niet.’

NIET focussen op het eindresultaat
Dus ik ben maar gewoon begonnen met meer schilderen. Meer op groter formaat, meer op opgespannen doeken. Ik heb al verschillende momenten van reizen vastgelegd in tekeningen en die gebruik ik nu als inspiratie voor de schilderijen. Het valt me op dat de meeste landschappen open zijn, maar dat er ook vaak een weggetje te zien is, soms met en soms zonder mensen. Openheid en vrijheid zijn belangrijke begrippen, maar ook samen zijn en familie: us against the world.

Het blijft lastig om Louises advies – me niet te focussen op het eindresultaat – vast te houden. Liefst zou ik willen dat ieder schilderij dat ik nu maak gelijk goed genoeg is om op te hangen. Maar dat is wel een zware last voor die schilderijen en ik merk dat ik dan nog meer de neiging krijg om werk niet af te maken, te laten liggen of om te voorzichtig te worden.

Gevolg is dus dat ik nu als een gek allemaal landschappen aan het opzetten ben en er boven op zolder een lange rij werk in uitvoering aan het ontstaan is. ‘Wanneer is een schilderij klaar’ is sowieso een onderwerp waar ik nog eens een blog over zou kunnen schrijven. Maar dan moet ik daar eerst zelf een antwoord op gevonden hebben…

Ik probeer me daar maar niet al te veel mee bezig te houden. Let it go en ga gewoon schilderen. Gewoon rustig doorwerken en dan zal je zien dat je aan het einde van de vakantie genoeg te kiezen hebt. Dat blijf ik tegen mezelf zeggen…