Het opspannen krijgt nog een staartje – of een spietje

Ik was zo trots op mezelf na het vorige blog over opspannen. Het had even wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk had ik toch maar mooi mijn eigen doeken opgespannen… tot ik ze een paar dagen later op de ezel zette en ik er met mijn vinger in kon prikken. Een slappe plok was alles wat ik hoorde… Hier kan ik niet op schilderen!

Dus ik naar de winkel voor een plantenspuit. Alle doeken aan de achterkant nat gemaakt en op laten drogen. Dat hielp wel: ze werden er iets strakker van. Maar het was nog niet genoeg. Ik weer naar mijn zwager voor advies.

Die zakjes met die kleine stukjes hout? Die zitten er dus niet voor niets bij.

Met die spietjes, zoals die stukjes hout dus blijkbaar heten, kun je het spieraam iets uit elkaar duwen waardoor het nog meer op spanning komt. ‘Er zit wel een grens aan hoe ver je het raam uit elkaar kunt duwen’ werd ik gewaarschuwd.

Gelukkig hoefde ik niet WEER naar een winkel, want een hamer heb ik. In het spieraam zitten al kleine gaatjes in de hoeken, waar je de punten van de spietjes in kunt duwen. Dan sla je ze met een hamer een stukje verder naar binnen (waardoor het raam is naar buiten geduwd wordt).  

Mijn tactiek om het doek met mijn knie tegen te houden terwijl je een spie inslaat is wellicht niet de handigste (als in je krijgt er blauwe plekken van) maar het werkt wel! Nu zijn mijn doeken zo strak dat je er echt op kunt trommelen of een dubbeltje op kunt laten bouncen! @proud!!!