Halverwege The Artists Way

Aan het begin van het jaar vertelde in een blog dat ik dat ik van plan was om The Artist Way, van Julia Cameron te gaan volgen. Ik ben nu halverwege – doe netjes iedere week een hoofdstuk – en het heeft me nu al veel gebracht. Als je denkt dat dit boek je beter leert tekenen, dan kom je bedrogen uit. Wat het wel doet is de rest van je leven afstoffen, opschudden en daarna funderen. En daarmee opent het je ogen voor creatieve mogelijkheden.

Het boek bestaat uit twaalf hoofdstukken, ieder met een pagina of tien aan theorie en een aantal opdrachten. Vragen die je doen nadenken over wie je bent en waar je van houdt. Welke mensen stimuleren je? Welke niet? Wat geeft je energie? Wat niet? Verzin tien alternatieve beroepen, waar werd je als kind blij van, wat zou je aan je huis willen veranderen? Wat zou je als tachtigjarige zeggen tegen wie je nu bent? Allemaal vragen die het week na week duidelijker maken, wat je nu eigenlijk wilt.

Belangrijk is dat je iedere dag begint met drie pagina’s dagboekschrijven (morning pages). Dit vind ik echt heel fijn. Het schoont mijn hoofd. Al die kleine mopperdingen – en sommige grotere zorgen – gooi ik op het papier. En ergens in die drie pagina’s, slaat de toon om en wordt het constructiever. Soms ontstaan er ideeën. Soms besef je opeens waarom je bepaalde dingen op een bepaalde manier doet. Of dat je iets gewoon moet doen in plaats van het vermijden. Ik slaap beter, voel me opgeruimder, zet voor mezelf een duidelijkere structuur. En ik houd me er beter aan.

De tweede pijler – The Artist Date – daar heb ik meer moeite mee. Wanneer is iets een Artist Date? Je moet iets doen wat de kunstenaar in je een plezier doet (pamperen). Een keertje naar de Kringloop is leuk voor je inspiratie, maar dat doe je toch niet ieder week? Ik ben naar het museum geweest, winkelen, mezelf juist een paar uur niets doen gunnen, wandelen. Maar het voelt als dingen die ik normaal ook doe. Het voelt gewoon zonde om dan twee uur te gaan mandala’s kleuren als ik ook kan schilderen.

Van de afgelopen zes weken hebben de volgende drie begrippen het meeste reactie bij me los gemaakt.

Negative beliefs

Je hebt allemaal ideeën over jezelf, wat je zou moeten doen met je leven. Over wat kunst betekent, wat het is om kunstenaar te zijn. En veel van deze ideeën werken beperkend. Het idee dat een kunstenaars een groots en meeslepend leven moet hebben (wat ik niet heb) is daar een voorbeeld van. Of je kunt alleen een kunstenaar zijn als je de kunstacademie hebt gedaan. Ik ben saai, heb niets meegemaakt (dus wat heb ik dan te vertellen?). Ik heb altijd mazzel (zal nu wel op zijn), te bevoorrecht (en wat heb je daar tot nu toe mee gedaan dan?), te kleurloos, zonder mening en slap.

De oefening is dan om al deze negativiteit tot iets positiefs om te draaien. Die positieve dingen moet je tegen jezelf blijven herhalen tot je ze geloofd. Het voelt een beetje gemaakt, maar het begint wel een beetje door te sijpelen. Vind ik mijn leven saai? Nee. Ik verveel me nooit. En ik heb toch echt wel doorzettingsvermogen (was ik anders niet al lang gestopt met dit blog?). Ik heb ook echt wel wat te vertellen (anders was ik ook al gestopt met dit blog). Het is ook een kwestie van omdenken. En wat me heel erg hielp was wat Evianne tegen me zei: ‘Zachtheid is ook een kracht.’

Synchonicity

Julia Cameron is nogal van de goddelijke interventie. Een begrip waar ik best wel moeite mee heb, maar wat je van haar ook ‘het universum’ mag noemen. Ze moedigt je aan om hardop te vragen wat je wilt dat er gaat gebeuren, maar vooral om je ogen open te houden voor de mogelijkheden die je geboden worden. In de week waarin dit behandeld wordt lees ik over een schrijfwedstrijd. [Even voor de mensen die geen familie van mij zijn: ik ben vier jaar geleden begonnen met het schrijven van een roman en dat project hangt als een molensteen om mijn nek.]

Een schrijfster, die ik net ben gaan volgen op instagram, kondigt aan dat ze in de jury een deze schrijfwedstrijd zit. Mijn eerste gedachte is: ik zou mijn boek kunnen insturen. De tweede: nee, laat maar. Het is nog lang niet af, ik moet dan te veel schrappen, ik win toch niet. Maar ja, het universum… Is het toeval dat juist in deze week, iemand die ik juist nu ben gaan volgen dit post? En volgens The Artist Way zou dit nu precies iets zijn om ja tegen te zeggen. Dus nu ben ik al een paar weken vol aan het herschrijven en afmaken. Hoe mooi zou het zijn als dit lukt. En hoe fijn zou het zijn als ik dat eindelijk af zou hebben?

Synchonicity gaat voor mijn gevoel over je ogen houden voor de opties die je in je leven tegen komt. Laat je dan niet weerhouden door angsten, maar ga ervoor. Zeg ja tegen mogelijkheden.

The Virtue trap

Ook de theorie van de virtue trap was voor mij een eyeopener. ‘You will examine the cost of settling for appearing good instead of being authenitic’. Altijd doen wat anderen van je verwachten, altijd the good girl zijn, is eigenlijk een vorm van zelf sabotage. Je doet daarmee jezelf tekort. Bang om egoïstisch over te komen, of (in mijn geval: om niet aardig / interessant genoeg gevonden te worden) kun je het contact met jezelf verliezen. Als je je eigen ik steeds wegduwt, wordt het steeds moeilijker om die weer terug te vinden.

Ik heb opgeschreven: ‘Probeer je iedere dag open te stellen voor het positieve, trouw te worden aan jezelf. In dat proces word je minder oordelend ten opzichte van jezelf, maar ook over anderen. En dan komt steeds meer ruimte voor echt contact.’ Dat is eigenlijk wat ik het laatste jaar ervaar. Nog eentje voor boven mijn bureau: ‘The true self is a disturbing character, healthy and occasionally anarchistic, who knows how to play, how to say ‘no’ to others and ‘yes’ to itself.’

Ik ben benieuwd wat de volgende hoofdstukken me over mezelf zullen leren en wat voor effect dat op mijn werk zal gaan hebben. To be continued maar weer 😉 Oh, en als iemand een goed idee heeft voor een Artist Date, dan hoor ik het graag.