De jaarlijkse kerstkaarten strijd

Ik ben altijd meer iemand van Sinterklaas geweest. Lekkere stapel cadeautjes! Gedichten schrijven, elkaar een beetje plagen of juist een hart onder de riem steken. Heel gezellig, maar ook altijd een gedoe. Daarna moet ik even bijkomen. Een week – of twee – en dan word ik steevast overvallen door Kerst. Hoe vaak ik al niet een van de laatst overgebleven kerstbomen bij een vaag mannetje heb gekocht..

Planning, welke dag vieren we met wie? Boom, menu, boodschappen, nog meer boodschappen. Druk, druk, druk.

Oh ja en kerstkaarten. Ik vind ik het altijd erg leuk om kerstkaarten te krijgen, maar ze zelf versturen vraagt de nodige planning. Juist op dat punt loop ik (zie intro) dus eigenlijk altijd al achter. Om tijd te winnen, denk ieder jaar: dit jaar maak ik ze niet zelf, maar ga ik gewoon iets in de winkel kopen. Maar in de winkel zie ik nooit DE kaart waar ik blij van wordt.

Dus op het laatste moment besluit ik dan toch maar zelf wat te maken. Nog meer stress. Ik heb wel jaren gehad, dat een hele stapel half in elkaar geknutselde kaarten zo de papierbak in gegaan zijn, want als je te laat begint, is de kans ook groot dat je te laat klaar bent. Dit jaar had ik totaal geen inspiratie. Weer iets met ballen of een kerstboom? Twintig engeltjes knutselen, dat is me te veel.

Toen kwam de lockdown. Alles dicht en uitzichtloos. Het was grijs en koud en nat en vies.

‘We hebben iets positiefs nodig’, verzuchtte ik. En toen kreeg ik een idee. Ik stuur iedereen een beetje positiviteit. Allemaal opkomende zonnen boven een klein stukje land of de zee. Nieuwe dagen, zon, mooi weer, vakantiefibes. Een zonnig 2022! We wensen zoveel mogelijk mensen een optimistisch, mooi en energiek jaar!

Aan de slag. Samen met mijn jongste dochter. Die heeft het beste handschrift. Ik de zongezichten, zij de teksten. Voor mij gelijk een fijne oefening verloopjes maken. De lijst met mensen groeit, de stapel kaarten ook. Wat ben ik trots op ons, dat we (bijna) alle kaarten vandaag voor vijf uur op de post hadden.