Tekenen met een vol hoofd

De afgelopen weken heb ik minder getekend, geschilderd en geschreven dan ik – en jullie – van mezelf gewend zijn. Het waren drukke volle weken: twee verjaardagen, twee concerten, een vakantie in het buitenland. Maar ook een onverwachte begrafenis en een zieke kat.

Vooral rond het overlijden van mijn oma heb ik niets getekend en geschilderd. Ongelukkigerwijze viel dit samen met onze vakantie naar Wissant. We zijn een dag later naar Frankrijk vertrokken zodat ik wel afscheid kon nemen. Maar het voelde tegennatuurlijk om weg te gaan. Ik merkte dat ik minder ruimte voelde om creatieve ideeën te generen, minder puf had om ze uit te voeren, minder moed had om eventuele resultaten naar waarde in te schatten. Het was alsof mijn hoofd vol watten zat.

Ik keek uit over de zee, volgde het ritme van de golven. We hebben gewandeld en vooral veel niets gedaan.

Aandacht buiten jezelf

Een paar dagen na haar dood ben ik weer een beetje begonnen met schetsen. Niets ingewikkelds, gewoon het uitzicht uit het raam van ons vakantie appartement. Met potlood volgde ik de lijnen die ik zag. De schuine lijnen van het dak van de buren, het gras voor de deur, dan de boulevard, de rotsen en het strand. In de verte Cap Gris Nez donker tegen het lichtere zand. De zee is ver weg, het is eb.

Ik voelde me al beter terwijl ik aan het tekenen was, ik bleef me beter voelen nadat het klaar was. En als ik daar nu over nadenk komt dat door twee dingen. Ten eerste natuurlijk omdat ik deed wat ik leuk vind. En als ik te lang niet teken krijg ik een soort afkickverschijnselen waardoor ik me normaal al minder prettig voel.

Maar belangrijker nog was dat ik me focuste op iets buiten mezelf. Mijn aandacht lag niet op mezelf, het verdriet of wat er allemaal in Nederland gebeurde maar sec bij datgene wat ik zag. Ik heb in het verleden wel eens een cursus emotionele vaardigheden gedaan. Daarbij moesten we iedere cursusdag eerst een tijdje door de natuur lopen en steeds met aandacht naar iets buiten jezelf kijken, zodat we daarna fris aan de slag konden. Ik nam toen ook altijd een schetsboek mee. Wat zie je? Hoe lopen de lijnen? Wat voor kleuren?

Je aandacht even helemaal ergens op focussen biedt een pauze van wat er in je speelt. Als je dan weer terugkomt bij jezelf voel je meer ruimte en openheid. Je ziet dan meer het hele plaatje en niet meer alleen datgene waar je daarvoor in je hoofd op vast liep. Het werkt als een soort resetknop. Voor mij kan tekenen die rol vervullen, voor anderen kan het ook iets anders zijn.

Nu zet ik mezelf bewust aan het werk. Vraag geen grootse meesterwerken van mezelf, maar gewoon wat kleins, iets overzichtelijks. De rest voel ik alweer borrelen, dat komt vanzelf weer, daar twijfel ik niet aan.