Nieuwe lessen, nieuwe opdrachten

Eindelijk weer irl les met klasgenoten en een docent. Wat is het lekker om weer in dat grote lokaal te zitten op zo’n hard krukje voor een met verfvlekken getooide ezel! We gaan beginnen met een nieuw schilderij in de stijl van het magisch realisme.

Voor mij wijst de term Magisch Realisme op een groep creepy kunstenaars van voor de Tweede Wereldoorlog, maar mijn docente interpreteert het gelukkig breder: het is de bedoeling dat we een werk maken, dat je een beetje op het verkeerde been zet. Als je ernaar kijkt denk je ‘iew!’ of ‘Huh?’

Modern roodkapje of angst impersonated?
Omdat er in de cursusbeschrijving stond ‘collage maken’ had ik verschillende materialen meegenomen – van oude tekeningen tot gekleurd origamipapier – maar dat heb ik allemaal niet nodig. Ter inspiratie moeten we verschillende tijdschriften doorbladeren. Op zoek naar situaties en mensen die door de combinatie een gevoel van vervreemding of dreiging oproepen. En dat blijkt verrassend inspirerend. Ik ga meestal uit van 1 foto en kies dan een compositie, maar als je foto’s combineert, krijg je al gelijk een meer persoonlijk resultaat.

In een kledingadvertentie vind ik een mooie dame met een hond, wat nu als er aan die lijn iets anders vast ligt? Een man? Een monster? Een knuffelbeer? Ik scheur haar uit. Net als een mooi donker landschap met een eenzaam bootje, een oude deur met kapotte lamellen, een wolf. Wat nu als de vrouw een wolf aan de lijn heeft? Een soort moderne Roodkapje, alleen zij is de baas over de wolf? Eens opzoeken wat dat sprookje ook alweer precies betekent.

Ik vind een bang ineengedoken kind, volgens het artikel omdat ze zo bang voor duiven is. Als je haar gezicht ziet, de angst die ze uitstraalt, zou je zeggen dat ze ernstig mishandeld wordt. Ik blijf ernaar kijken. Ik plaats het kind in het bootje. Ze is te groot, wordt zelf een bootje. Ik zou er een vlot bij kunnen verzinnen. Maar wat zegt dat? Waarom drijft dat kind daar, zo angstig te zijn? Als ik het kind voor de lamellen plaats, klopt het. De angst van het kind lijkt terecht. Je verwacht ieder moment een man met een hakbijl. En de lijnen lopen mooi, het kind is het middelpunt van lijnen, waardoor haar angst nog geaccentueerd wordt.

Lamellen schilderen 
De volgende les beginnen we met het uitwerken van het idee. Ik heb gekozen voor het kind in de donkere ruimte omdat dit beeld gewoon al klopt. Roodkapje heb ik nog niet losgelaten, die ligt op de stapel misschien ooit nog uit te voeren ideeën. Nadat ik met houtskool de lijnen ongeveer op papier heb gezet, komt mijn docente langs. We prutsen nog wat aan de verhoudingen. Ik heb het kind op een derde gezet en zij leert me dat je het punt waar je de aandacht op wilt hebben op een derde moet zetten: het gezicht en niet de bovenkant van het haar (wat ik had gedaan).

Waar moet ik nu mee beginnen? Mijn docente zegt ‘de donkere delen’; dus ik ga met de achtergrond beginnen. De luxaflex schilderen is veel gedoe. Ik raak halverwege een beetje verveeld en heb niet zo’n zin meer in al die strepen. Wat losser kan ook. Maar dat wordt dan zo rommelig, wat ik toch maar weer wat nettere strepen ga schilderen. Het resultaat is eigenlijk best leuk. De luxaflex geven wel sfeer. Maar ik vind het niet mooi dat de lijnen, de verticale lijnen zo bibberig zijn. Dat moet strakker. De volgende keer.

We hebben nog een les voor deze opdracht. En eigenlijk wil ik de eerste opzet wel klaar hebben voor de volgende les. Dat betekent dat ik thuis het kind er nog bij moet schilderen. Dus dat wordt thuis verder werken…