Lichaam in beweging

Hoe teken je iemand die beweegt? Een vraag die  zondag werd behandeld in een webinar van de London Drawing Group waar ik aan mee deed. Een heleboel schetsen in twee uur, waarbij ik regelmatig tegen de randen van mijn kunde aanliep. En daardoor vond ik het juist ook wel weer heel interessant.

De docent onderscheidde twee soorten beweging: directe en indirecte. Directe beweging is iets wat je actief doet: strekken,  grijpen lopen, dat soort dingen. Als je die rechte lijnen met je hand wilt maken, dan merk je dat je daarvoor je hand moet buigen. En soms ook je ellenboog of meer. Indirecte beweging is beweging die je maakt doordat je spanning laat varen. Waarbij je dus eigenlijk meer ineen zakt, de bewegingen vloeiend en zacht zijn. Als je een ronde lijn maakt, dan beweeg je je hand juist minder.

Het model, gekleed in een spijkerbroek en spijkerblouse, deed eerst een stuk of zes snelle poses van 30 seconden. En ik moest de indirecte beweging met je mijn rechterhand tekenen (ik ben links). Achteraf vond ik die tekeningen beter gelukt. Ik denk omdat ik daar minder van mezelf verwachtte. Dertig seconden is echt heel weinig. Ik heb overal wel poppetjes getekend, maar hoeveel er op het model leken: nul.

De moeilijkste oefening vond ik die waarbij je het model, al bewegend, moest vastleggen. We hebben dat twee keer gedaan. De eerste keer zat ze, stond op en liep weg. Bij de tweede keer tolde ze twee keer om haar as steeds dichter bij de camera, tot ze verdween. Ik had echt even kortsluiting in mijn brein. Hoe kun je dat vastleggen? En wat wil je dat er dan nog te zien is?

Ik moest denken aan het werk van de futuristen, die begin twintigste eeuw probeerden om snelheid en energie vast te leggen. Ik kan me nu wel voorstellen dat dat een uitdaging voor hen vormde. Zij gebruikten krachtige lijnen, herhaling van vormen en grote contrasten in kleur. Geen idee hoe ik dat zelf zou kunnen doen. De docent gaf als aanwijzing dat je het beste niet te veel op je blad kon kijken, maar je ogen op het model houden. Vond mijn poging niet echt geslaagd, maar het is wel een oefening waar ik nog steeds over aan het nadenken ben.

Daarna volgde er nog een hele reeks oefeningen. Vier poses van twee minuten. De opdracht was om je potlood niet van het papier te halen en dat vind ik altijd leuk. Twee portretten waarbij het model niet stil zat en twee sessies van drie poses, die je bij elkaar in 1 beeld moest tekenen. De papieren fladderden door de kamer. Ik was kapot op het eind. Maar het was zeker de moeite waard.

• 

• 

• 

• 

•