Modeltekenen naar Degas

Afgelopen vrijdag deed ik mee met een online sessie modeltekenen met Glasgow life Drawing. We deden vier poses van 10 minuten en twee van ongeveer 30 minuten. Hugo, de oprichter van Drawing Life Glasgow, liet steeds een tekening van Degas aan het model zien en zij koos dan een pose, geïnspireerd op die tekening. De eerste tekening is een bekende. Dat is de tekening die Degas gebruikte voor de soft pastel die ik eerder heb nagemaakt. Het meisje dat haar schoen vastmaakt en zich ondertussen met haar andere hand moet vasthouden om niet te vallen.

Het model, een mooie vrouw met grote sprekende ogen, draagt een witte dansjurk en spitzen. Ze zit op de grond, de linten van haar spitzen in de hand. Ik krijg haar linkerarm niet goed, die zit in een rare bocht en ziet er bij mij uit alsof die veel korter is. Ook piel ik lang aan haar gezicht. Mijn gezichten fobie is nog niet voorbij. Ik wil het goed doen deze keer, maar ik ben niet tevreden. Het hoofd lijkt van iemand anders en wordt zwarter en zwarter, terwijl haar benen nauwelijks aandacht krijgen.

Ik vind dat ze wel erg goed stil kan zitten en dat 10 minuten heerlijk lang zijn. Eigenlijk zelfs een beetje te lang, was deze tekening niet beter geweest als ik er minder aan had kunnen verbeteren? Ik bekijk de rest van mijn computerscherm. Blikt mijn computer te zijn vastgelopen, ik zit al 5 minuten naar een niet meer bewegend model te kijken…

Opnieuw opstarten, voor de volgende pose heb ik nog maar een paar minuten. Snel, snel zet ik haar neer. Over deze tekening ben ik eigenlijk best wel tevreden. Ik heb zelfs een zweem van een gezicht aan het model gegeven.

Voor de lange poses neem ik even de tijd om rustig te kijken en de figuur te verkennen. Ik maak een paar snelle schetsen voordat ik begin met het opzetten van een soft pastel. Ik kan er rustig aan werken, denk aan de opbouw van de kleuren, fixeer een paar keer tussendoor. Ik ben tevreden.

Maar ik durf lang niet aan het gezicht te beginnen. Straks verpest ik het. Ik hoor mijn juf in mijn hoofd: je bent aan het vermijden. Ik zeg tegen mezelf. Geeft niets. Probeer in ieder geval de schaduw en de licht kan van het gezicht aan te geven. Dat is in ieder geval iets.

Bij de tweede lange pose begin ik echt moe te worden. Ik probeer wat verschillende dingen, maar uiteindelijk ga ik een soft pastel wat verder uitwerken. Haar armen zitten in een lastige knoop. Het eindresultaat is wat minder uitgesproken dan de eerste pastel. Er zit wat minder contrast in, maar naar omstandigheden ben ik er toch trots op.