Help, het lukt allemaal niet

Af en toe heb ik zo’n week waarin alles wat ik maak me tegenstaat. Dan vind ik de kleuren die ik kies lelijk, de vormen niet goed. Ik heb geen inspiratie, voel er niets bij. Moedeloos kijk ik naar weer een verpeste tekening en dan vraag ik mezelf af: waarom doe ik dit eigenlijk?

Ik kan het niet, ik ben gevoel het kwijt, het komt nooit meer goed. Wie denk ik wel niet dat ik ben, dat ik over tekenen kan bloggen en instagrammen? Dat soort gedachtes beginnen zich dan in mijn hoofd op te stapelen. Voor ik het weet, zit ik vast in een ongezonde gedachtekronkel. Erger wordt het nog als je vriendinnen dan wel mooie dingen ziet maken en je jezelf gaat martelen met allerlei superleuke instatekeningen van anderen.

Lockdown blues
De lockdown helpt ook niet echt. Aan de ene kant heb je wel meer tijd om te tekenen en te schilderen, maar aan de andere kant ben je vrij geïsoleerd bezig. Lessen en workshops worden afgelast of digitaal gegeven. Online heeft zeker zo zijn charme, maar veel feedback of sturing hoef je daar niet te verwachten. Dat mis ik wel.

En dan heb je natuurlijk ook nog de dagen dat je net weer zo’n irritante persco hebt bekeken en weet dat er voorlopig geen gezellige familiedinertjes in zitten, je niet na negen uur de straat op mag en het boodschappen doen een risicovolle gebeurtenis blijft. Van die dagen dat je denkt: ik kruip onder een dekentje en ik kom er niet meer onder vandaan.

De zee onder een nazomerzonnetje
‘Creativity is like the tide’ zo hoorde ik laatst iemand op een podcast zeggen. Ik weet jammer genoeg niet meer welke. De kunstenares die werd geïnterviewd, vertelde dat ze de eerste keer dat ze een tijdje geen inspiratie voelde, in paniek raakte en over een carrière switch begon na te denken. Maar na een tijdje kwam er vanzelf weer een idee, waarmee ze weer een nieuwe golf van creativiteit ervoer. Hoe vaker dit haar overkwam, hoe minder stress ze ervan had.

Het is goed om te weten dat ik niet de enige ben, die dit ervaart (en jij dus ook niet, als dit je bekend voorkomt) maar dat ‘professionele’ kunstenaars dit ook kennen. Me creativiteit voor te stellen als een golf, die soms van je af rolt, maar ook altijd weer terug komt, is geruststellend. Het werkt gelijk relaxing, zo’n beeld van een zee in de nazomerzon.

De eerste keer dat ik zo’n mweh-weekje had, kwam er ook vanzelf weer iets dat lukte. Het helpt mij om iets te gaan maken wat meer binnen mijn comfortzone ligt. Ik had vorige week haat aan gezichten, de een werd nog lelijker dan de ander. Toen ben ik geswitcht naar landschappen. En ik begon met houtskool, waar ik me ondertussen vertrouwd mee voel. Minder druk, minder verwachtingen en toen ging beter.