Weglopende modellen

Mijn dochter kan smakelijk over de avonturen van haar paard vertellen. Je ziet zijn avonturen, zijn angsten en zijn plezier voor je. Ik zei: ‘je zou er een prentenboek kunnen maken.’

‘Doe maar,’
‘Ja maar ik kan helemaal geen paarden tekenen.’
‘Dan moet je het oefenen…’

Dus ik heb er een langere termijn project bij… Project paardenprentenboek.

Stap één: verzin een verhaal. Dat is niet zo moeilijk dus, die levert het beest zelf.
Stap twee: leer paarden tekenen.
Dat is een stuk lastiger.
Blijkt.

Ik ging mee naar stal om naar het leven te tekenen. Modellen genoeg. Maar mijn modellen waren niet zo meewerkend. Een bruin wit gevlekt paard kwam nieuwsgierig naar me toe, zijn neus onder het hek doorstekend. Van zo dichtbij blijkt het niet echt makkelijk om een paard te tekenen. En dat hek zat in de weg.

Een tweede paard, iets verder op, leek een betere optie. Maar steeds als ik een paar lijnen op papier gezet had, liep hij een stukje, verplaatste zijn hoofd, zijn voeten, zijn staart. En een derde model bekeek me vol wantrouwen, draaide zich met zijn kont naar me toe en begon te pissen. Die heb ik niet eens geprobeerd.

Zucht.
Misschien eerst maar naar een plaatje oefenen…